[เถรี]

ถ้าลงอเวจีมหานรกก็เจริญมาก ๓๕๖ ขุมเราต้องเหมาหมด..! เพราะว่าเราไม่ได้เกิดชาติเดียว แต่ละชาติเราได้สร้างเวรสร้างกรรมเอาไว้มากมาย

กระผม/อาตมภาพเองเมื่อหลายปีก่อนเจ็บป่วยหนักมาก พอใกล้จะหายเป็นปกติ ก็เกิดนิมิตขึ้นมาว่า ชาตินั้นเกิดเป็นสิงโต ไล่ล่าไล่ฆ่าสัตว์อื่นเป็นอาหาร ท่านทั้งหลายต้องคิดว่าชาติที่เป็นสัตว์เดรัจฉานนั้นห่างจากชาติที่เป็นมนุษย์เท่าไร ? แล้วนี่อาตมาเกิดมาเป็นมนุษย์กี่ชาติแล้ว ? เศษกรรมนั้นเพิ่งจะตามทัน ถ้าหากว่าเราลงไปข้างล่างเขาก็คิดรวบยอดทีเดียว ดังนั้น..ถ้าพลาดลงไป โอกาสที่ขึ้นมานั้นยากสุด ๆ..!

จึงเป็นเรื่องที่เราท่านทั้งหลายจะต้องมีจิตสำนึก รักตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาสร้างความดี จนสภาพจิตของเราเคยชิน เกาะด้านดีเอาไว้เสมอ ไม่ใช่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ฟุ้งซ่านไปสารพัดเรื่อง ครึ่งค่อนวันค่อยนึกได้ว่าเราควรจะภาวนา ถ้าตายตอนนั้นก็เจริญมาก เพราะว่าเขาไม่รอให้เราภาวนาแล้วค่อยตาย..!

ส่วนใหญ่คนเราที่ทำความชั่ว เพราะว่ามักจะไปเห็นหลังจากตายแล้ว ก็เลยไม่ค่อยจะเกรงกลัวความชั่วกัน การทำความดีก็คล้ายคลึงกัน ก็คือไปรับผลหลังจากตายแล้ว จึงทำให้พวกเราเองก็ไม่เข้าใจว่า "ทำไมต้องมาทำดีด้วย ?" บางคนยังเห็นว่าเสียเวลาทำมาหากินอีกต่างหาก..!

ทุกเวลาทุกนาทีของเราจึงควรจะใช้อยู่กับการปฏิบัติธรรม จะยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม กิน คิด พูด ทำ ให้จิตทรงสมาธิตลอดเวลาให้ได้ ถ้าอย่างนั้นก็พอที่จะประกันความเสี่ยงได้บ้าง ถ้าหากว่าทำไม่ได้ถึงขนาดนั้น โอกาสลงอบายภูมิมีเกิน ๑๐๐%..!

ถ้าจะเปรียบเทียบไปแล้วในบาลีเขาบอกว่า "เหมือนเขาวัวกับขนวัว" ผู้ที่หลุดรอดไปสุคติเหมือนกับเขาวัว ก็คือทั้งตัวมีแค่สองอัน แต่ว่าผู้ที่ลงทุคติเหมือนกับขนวัว ทั้งตัวมีกี่หมื่นกี่แสนเส้นเราก็นับไม่ถ้วน แล้วเราเองยังมัวแต่ไปประมาทอยู่ โอกาสที่จะรอดก็ยิ่งริบหรี่ลงไปเรื่อย..!