[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๑ สิงหาคม พุทธศักราช ต้องบอกว่าเหมือนกับไม่มีปัญหา แต่ก็มีปัญหาที่ใหญ่มาก ก็คือมีผู้ที่มั่นใจว่าตนเองมีความรู้ในพระพุทธศาสนา อยู่ในระดับที่ถึงจะเป็นฆราวาส ก็สามารถที่จะมาสั่งสอนพระได้ มากล่าวว่าไม่ขอสนับสนุนในเรื่องของสมาธิ เนื่องเพราะว่าสมาธินั้นก่อให้เกิดโกสัชชะ คือ ความขี้เกียจ

เรื่องนี้ต้องบอกว่าถ้าเป็นบุคคลที่เอาแต่อ่านตำรา แล้วไป "คิดว่า คาดว่า" อย่างเดียว ก็จะออกมาในแนวนี้ อย่าลืมว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรานั้นทรงประกาศมัชฌิมาปฏิปทา คือ มรรคมีองค์ ๘ ประกอบไปด้วย ศีล สมาธิ และปัญญา อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ พอเหมาะ พอดี ที่จะทำให้เราท่านทั้งหลายสามารถหลุดพ้นจากกองทุกข์ไปสู่พระนิพพานได้

แต่ว่าในปัจจุบันนี้ก็มีหลายสำนักด้วยกันที่สอนในเรื่องของสมาธิผิด ๆ อย่างเช่นว่าให้ใช้สมาธิแค่ระดับขณิกสมาธิ หรือว่าอุปจารสมาธิเท่านั้น เนื่องเพราะว่าสมาธิที่มากกว่านั้นมีแต่จะทำให้เกิดความขี้เกียจ เพราะว่านั่งสบายเป็นหัวหลักหัวตออยู่อย่างเดียว หรือไม่ก็สอนอยู่ในลักษณะที่ว่า สมาธินั้นถ้ามากจนเกินไปจะทำให้อินทรีย์ ๕ และ พละ ๕ ไม่เสมอกัน จึงต้องลดกำลังสมาธิลงมาให้พอเหมาะพอดี จึงจะทำให้สามารถที่จะรู้แจ้งเห็นจริงได้

กระผม/อาตมภาพได้ฟังแล้วก็ได้แต่นั่งถอนหายใจ เนื่องเพราะว่าในเรื่องของ ศีล สมาธิ ปัญญา นั้น เปรียบเสมือนเชือก ๓ เกลียวที่ควั่นเข้าด้วยกัน จึงจะเป็นเส้นเชือกที่ใช้งานได้อย่างพอเหมาะพอดีที่สุด ถ้าขาดเส้นใดเส้นหนึ่งไป เชือกที่เหลือก็ไม่แข็งแรงพอ หรือถ้าพูดแบบไม่เกรงใจก็คือ ไม่สามารถที่จะเป็นเส้นเชือกได้..!

แต่ก็ยังอุตส่าห์มีผู้ซึ่งมั่นใจว่าตนเองมีความสามารถมากกว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไปลดคุณค่าของสมาธิลงบ้าง ไปตำหนิติเตียนสมาธิบ้าง โดยกล่าวว่าเรื่องของสมาธินั้น โยคีบุคคลต่าง ๆ ทำมาตั้งแต่ก่อนสมัยพุทธกาลแล้ว ได้ถึงระดับสมาบัติ ๘ ก็ไม่ได้มรรคไม่ได้ผลอะไรเลย จนกระทั่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเข้าถึงวิปัสสนาญาณอย่างแจ่มแจ้ง จึงทำให้ตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณได้