[เถรี]

ที่กล่าวมานี้เพื่อที่จะบอกกับเด็ก ๆ ทั้งหลายว่า การเดินทางไกลไม่ใช่อุปสรรคของการเรียน ฐานะยากจนไม่ใช่อุปสรรคของการเรียน สำคัญที่ว่าเราตั้งใจเรียนเต็มที่หรือไม่ ? ต่อให้เราเองหัวไม่ดีเหมือนอย่างกับเพื่อนฝูงเขา แต่ถ้าเรามีความขยันเข้าไปเสริม ก็จะทดแทนตรงจุดนั้นได้

โดยเฉพาะในยุคนี้สมัยนี้ วิชาชีพต่าง ๆ ที่เคยช่วยเราได้ในปัจจุบัน แทบจะหมดความสำคัญไปแล้ว แม้กระทั่งสมัยก่อนพอจบชั้น ม.ศ. ๕ ซึ่งเทียบเท่าชั้น ม.๖ สมัยนี้ ถ้าหากว่าไม่เอ็นทรานซ์เข้าเรียนหมอ ก็จะเอ็นทรานซ์เพื่อเรียนวิศวะ ปัจจุบันนี้ AI เก่งกว่าหมอทั่วไป หมอทั่วไปใช้เวลาในการตรวจคนไข้คนหนึ่งประมาณ ๑๒ นาที วินิจฉัยโรคได้ไม่เกิน ๗๐ เปอร์เซ็นต์ แต่ AI ใช้เวลาแค่ประมาณ ๒ - ๓ นาที วินิจฉัยโรคได้เกิน ๙๐ เปอร์เซ็นต์..! ก็แปลว่าในโลกยุคไม่นานหลังจากนี้ แม้แต่หมอก็จะขาดความสำคัญลง

อาชีพต่าง ๆ หลายต่อหลายอาชีพ อย่างเช่นว่าการเปิดร้านขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ การเปิดบังกะโล หรือว่ารีสอร์ต จะหมดความสำคัญลงไป เนื่องเพราะว่าเราลงทุนลงแรงไปมาก แต่ว่ามีบุคคลที่อาศัยข้อมูลเปิดการจองที่พักทั่วโลก รวมทั้งที่เราทำเองด้วย โดยที่เขากินค่านายหน้าฟรี ๆ การขายของต่าง ๆ ก็กลายเป็นการขายของออนไลน์ แม้กระทั่งธนาคารก็จะลดความสำคัญลง

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเรายิ่งต้องใช้ความเพียรพยายามมากกว่าคนรุ่นเก่า โดยเฉพาะในช่วงนี้ที่ภาวะสงครามลุกลามไปทั่ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือทำอย่างไรให้มีกิน..! พวกเราอาจจะไม่เคยอดอยากมาก่อน หลายคนมีพ่อแม่ที่ข้ามมาจากฝั่งพม่า คนในประเทศพม่ากินอาหารแค่ ๒ มื้อ ก็คือมื้อสาย ๆ กับมื้อเย็น ๆ เพราะว่าไม่มีข้าวของเงินทองอะไรมากมาย ที่จะกินล้างกินผลาญเหมือนกับบ้านเรา คราวนี้พอภาวะสงครามเกิดขึ้น สิ่งต่าง ๆ ก็หายาก ข้าวของก็ขึ้นราคา โดยเฉพาะของกิน

สมัยที่หลวงพ่อเป็นทหารประจำอยู่ชายแดนไทยเขมร บรรดาผู้อพยพที่หนีข้ามมา ถึงเวลามีเงินมีทองซุกติดตัวมา ส่วนใหญ่เงินจะใช้ไม่ได้ ที่ใช้ได้ก็ทองคำ คราวนี้ทองคำนั้นก้อนหนึ่ง ๒ บาทบ้าง ๓ บาทบ้าง ๕ บาทบ้าง จะใช้อะไรก็ต้องจ่ายเป็นก้อนไปเลย..!