[เถรี]

เรื่องพวกนี้พวกเราเองก็จะต้องพยายามทำให้ได้ ก็คือให้ความผูกพันต่าง ๆ มีกับเราให้น้อยที่สุด ส่วนที่กระผม/อาตมภาพดีใจที่สุดก็คือ ตัดคุณค่าของเงินออกจากใจตัวเองได้ตั้งแต่พรรษาแรก ๆ เพราะว่าโดนเพื่อนทิ้ง..!

ไปรับผิดชอบดูแลศาลาหลวงพ่อ ๔ พระองค์ ซึ่งตอนหลังกลายเป็นศาลาหลวงพ่อ ๕ พระองค์ที่วัดท่าซุง แต่ละงานญาติโยมทำบุญด้วยการเอาเหรียญที่ตนเองภาวนาพระคาถาเงินล้านแล้วหยอดกระปุกไว้ มาทำบุญตามตู้ทำบุญต่าง ๆ รวมแล้วงานหนึ่งก็เป็นล้านเหรียญ..! แล้วเครื่องนับที่มีอยู่ก็เป็นเครื่องรุ่นเก่า ที่มีเหรียญผิดแปลกไปแม้แต่เหรียญเดียวก็จะหยุดทำงาน จนกว่าเราจะไปคุ้ยหาเจอแล้วก็เอาออกมา กระผม/อาตมภาพรำคาญก็เลยใช้วิธีนับด้วยมือ คราวนี้หาคนช่วยไม่ได้ เพราะว่ามีแต่คนคิดว่า "ไม่ใช่ภาระของตน..!"

เพราะว่าในเรื่องของเหรียญนั้น แม้แต่ธนาคารก็คิดว่าไม่ใช่ภาระของตนเอง ต่อให้เรานับไปดีแค่ไหน เขาก็จะไปนับใหม่ แล้วก็คิดค่านับร้อยละ ๒ บาท..! กระผม/อาตมภาพจึงต้องเช็คก่อน ๑ รอบด้วยการนับจนครบ ปรากฏว่าวันนั้นนับตั้งแต่ประมาณ ๔ โมงเย็นไปเสร็จเอาตี ๒ กว่า..! เป็นเงินแค่ล้านกว่าเหรียญเท่านั้น

ตั้งแต่นั้นมา กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้เห็นคุณค่าของเงินเลย นอกจากเห็นความทุกข์จากเงิน หลายท่านที่ได้ยินกระผม/อาตมภาพเล่าว่าเก็บห้องทีไรก็ได้เงินทุกทีก็เพราะอย่างนี้ เนื่องเพราะว่าถ้ารับกิจนิมนต์มา ก็จะโยนกอง ๆ เอาไว้พอไม่ให้เกะกะ บางทีก็ทับก็ซ้อนกันอยู่เป็นปี ค้นเจอแต่ละทีรู้สึกดีใจที่มีเงินใช้ตั้งเยอะ ถ้าเราสามารถตัดสิ่งต่าง ๆ ออกจากใจได้ในลักษณะอย่างนี้ ความผูกพันจะน้อยลงไปเรื่อย

ญาติโยมหลายท่านก็น้อยใจที่กระผม/อาตมภาพไม่ได้ให้ความใส่ใจเลย เกิดจากสาเหตุสองประการด้วยกัน ประการแรกก็คือครูบาอาจารย์ท่านเคยปรารภว่า "การมีลูกศิษย์ก็เหมือนกับมีเมียน้อยหลายคน เอาใจคนไหนที่เหลือก็จะน้อยใจ"

อีกส่วนหนึ่งก็คือ กระผม/อาตมภาพนั้นสนใจในเรื่องการรักษากำลังใจตัวเองเท่านั้น ไม่ได้สนใจที่จะไปรักษากำลังใจคนอื่น ต่อให้คุณอธิษฐานมาขนาดไหน ก็ใช้คำว่า "เรื่องของมึง..!" ก็คือกระผม/อาตมภาพไม่ได้มีหน้าที่ไปตัดสินชีวิตของใคร ขณะเดียวกันก็ไม่ได้มีหน้าที่ไปรักษากำลังใจของใคร นอกจากช่วยทุบ..! ถ้าเอ็งสามารถรอดไปได้ ก็แปลว่าแกร่งพอที่จะปฏิบัติธรรมต่อ ถ้าไม่รอดก็ถือว่าโดนคัดทิ้งไป..!