[เถรี]

แต่ที่พูดถึงคุณหมอนี่ก็เพราะว่าท่านใช้บทขัดในการสวดเจ็ดตำนานนี่แหละสูญฝี พอถึงเวลาก็เสกปูนที่ใช้กินกับหมาก ป้ายที่หัวฝีให้ ถามว่า "จะให้แตกตรงนี้ หรือว่ากลับไปแตกที่บ้าน ?" ส่วนใหญ่ขอให้ไปแตกที่บ้าน ถ้าแตกตรงนั้นแล้วจะเดินยาก เพราะว่าเจ็บแผล แล้วก็เหลือเชื่อจริง ๆ เหยียบถึงที่บ้านเมื่อไร ฝีแตกโป๊ะตรงนั้นเลย..!

พอรู้คาถา ตอนแรก ๆ ก็รู้สึกว่าขลังมาก คราวนี้พอศึกษาเล่าเรียนสวดมนต์ท่องบ่นไปเรื่อย อ้าว..นั่นเป็นบทขัดในเจ็ดตำนาน พ่อหมอแกเอามาแปลงนิดเดียว สัพพะสี วิสะ ชาตินัง ก็เปลี่ยนเป็น สัพพะฝี วิสะ ชาตินัง เปลี่ยนคำเดียว สูญฝีได้ทุกประเภท หนักเบาแค่ไหนรักษาได้หมด ก็เป็นเรื่องอัศจรรย์..! ตรงกับบาลีที่ว่า มโนมยา..ทุกอย่างสำเร็จด้วยใจ

คราวนี้เรามาปฏิบัติภาวนาเพื่อให้ใจมีกำลัง พอใจมีกำลังเราจะใช้งานอะไรก็กำหนดจดจ่อลงไปตรงนั้น ดังนั้น..คาถาโน่น คาถานี่ ที่จะทำให้สำเร็จนั้น ใจต้องมีกำลังก่อน พอใจมีกำลังก็มุ่งมั่นว่า "ฝี..เอ็งต้องแตก แตกตรงนี้หรือไม่ก็ไปแตกที่บ้าน" แล้วก็เป่าลงไป

คราวนี้ของเราพอใจมีกำลัง เราเอามาระงับ รัก โลภ โกรธ หลง คนที่ใจมีกำลังจะนั่งยิ้มทั้งวัน เพราะว่าสามารถระงับไม่ให้ รัก โลภ โกรธ หลง ที่เป็นไฟใหญ่ ๔ กองเผาเราได้ คนโดนไฟเผานี่น่าสงสารมาก ร้อน..ดิ้นอยู่ตลอดเวลา แต่คราวนี้พวกเรามักจะไม่ค่อยดับไฟให้ตัวเอง นี่สิ..เป็นเรื่องแปลก ปล่อยให้โดนเผาแล้วก็ดิ้นไปเรื่อย..ใช่ไหม ? ใส่จังหวะหน่อยก็ดิ้นเป็นเพลง Rockstar ของลิซ่าไปเลย..!

ทำอย่างไรที่เราจะรักษากำลังใจให้ทรงตัว อยู่ในระดับที่ระงับ รัก โลภ โกรธ หลง ได้ ? ต่อให้ระงับชั่วคราวก็ยังดี จะได้มีเวลาพักบ้าง ไม่อย่างนั้นโดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องสนุก ก็แปลว่าต้องใช้ความเพียรพยายามในการสร้างใจของเราให้มีกำลัง ก็คือให้เกิดสมาธิ

พอมีกำลังแล้วก็ต้องประคับประคองรักษาเอาไว้ ไม่ต้องทำอย่างอื่น เพราะว่าพอกำลังของใจมีขึ้นมา ก็จะทำหน้าที่ของมันเอง ก็คือไปกด รัก โลภ โกรธ หลง ให้ดับลงไปชั่วคราว