[เถรี]

คราวนี้ในเมื่อหลักการเป็นอย่างนี้ ก็เลยทำให้บุคคลที่เข้าใจก็พยายามที่จะเว้น แต่ประหลาดตรงที่ชาวทิเบตที่เป็นพุทธวัชรยาน ชาวทิเบตไม่กินสัตว์เล็ก กุ้ง หอย ปู ปลา นี่ไม่เอา เขาเล่นจามรีตัวละ ๘๐๐ - ๙๐๐ กิโลกรัมไปเลย..! ถามเขาว่า "ทำไมไม่กินสัตว์เล็ก แล้วมากินจามรีที่เป็นสัตว์ใหญ่ ?" เขาบอกว่า "ฆ่าจามรีหนึ่งตัว แบ่งกันกินได้ทั้งหมู่บ้าน เราทำบาปแค่หนึ่งชีวิต แต่ถ้ากินสัตว์เล็กพวก กุ้ง หอย ปู ปลา หนึ่งคนก็กินไปหลายสิบชีวิตแล้ว" ถ้าหากว่าเปรียบเทียบเป็นชีวิตต่อชีวิตแล้วก็ต้องบอกว่าใช่ของเขา

มีนักศึกษาคนหนึ่ง เป็นชาวทิเบต สอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งได้ พ่อแม่ต้องขายจามรีสองตัวเพื่อส่งลูกเรียน เจ้านี่ก็มาเล่าให้เพื่อนฟังว่า "ที่บ้านต้องขายวัวสองตัวเพื่อส่งมาเรียน" เพื่อนสงสารก็บอกว่า "เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เอ็งมีหน้าที่กินอย่างเดียว พวกข้าจะเลี้ยงเอง" เจ้านั่นก็แปลกใจ..ทำไมเพื่อนไม่ยอมให้เลี้ยงบ้าง ?

เพื่อนก็บอกว่า "เออน่ะ..เอ็งเก็บเงินไว้เรียนก็แล้วกัน" ปรากฏว่าพอปิดเทอมเพื่อนขอไปเที่ยวบ้านหน่อย เพิ่งจะรู้ว่าเขาเป็นมหาเศรษฐี ที่พ่อแม่ขายจามรีสองตัวนั่น ก็เพราะว่าเขามีจามรีเป็นร้อย ๆ ตัวเลย จามรีหนึ่งตัวราคาประมาณ ๖,๐๐๐ หยวน ถ้าเป็นบ้านเราก็ราว ๆ ๓๐,๐๐๐ บาท

เขาบอกว่าตั้งแต่หัวถึงเท้า ในถึงนอกของจามรีใช้ประโยชน์ได้หมด ถามว่า "แพงขนาดนั้นแล้วคนกล้าซื้อหรือ ?" เขาบอกว่า "สบายมาก ฆ่าจามรีหนึ่งตัว แค่ขายขนกับหนังก็ได้ ๖,๐๐๐ หยวนคืนแล้ว" ไม่ต้องไปพูดถึงเนื้อ ถึงกระดูก ถึงเขา อะไรเลยนะ

เมื่อครู่นี้เดินตากฝนมา ก็เลยไปนึกถึงทหารเกราะหวายของลุดตัดกุดที่ว่า นอกจากจะกันมีดกันหอกได้แล้ว ยังกันน้ำได้ด้วย ถึงเวลาเจอน้ำก็โดดตูมลงไปเลย เพราะว่าหวายแช่น้ำมันช่วยให้ลอยน้ำได้ ก็เลยอยากจะได้ใส่กันฝนสักตัวหนึ่ง แต่เผลอหน่อยเดียวโดนขงเบ้งเผาเกลี้ยงทั้งกองทัพ..! แล้วขงเบ้งก็อายุสั้น