[เถรี]

สิ่งที่กระผม/อาตมภาพให้ส่วนใหญ่เป็นวัตถุมงคล ก็อย่างที่เคยเรียนถวายพระภิกษุสามเณร ตลอดจนกระทั่งบอกกล่าวแก่ญาติโยมไปแล้วก็คือ พระของเรานั้นต้องไปเป็นหลักชัยในพระพุทธศาสนาในที่ใดที่หนึ่ง ถ้ามีวัตถุมงคลชิ้นเอกชิ้นงามติดตัวเอาไว้ นอกจากเป็นเครื่องป้องกันตนเองแล้ว ถึงเวลานำมาให้บุคคลที่ชอบพอทางด้านนี้ได้รู้เห็น ในประเภทที่เรียกว่า "อิจฉากันขนตาไหม้" ก็ต้องถือว่าเป็นการช่วยให้ท่านมีของดีเอาไว้ สามารถที่จะอวดผู้คนเขาได้เช่นกัน

โดยที่หลวงพ่อเจ้าคุณตี๋กระซิบว่า "งานนี้ต้องให้คะแนนเสน่หาหรือเปล่า ?" ว่าพลางก็ชี้ลงไปที่หมู่บ้านบางขุนกอง กระผม/อาตมภาพยังหัวเราะ บอกว่า "ถ้าหลวงพ่อเมตตาได้ก็จะดีมากเลยครับ" เป็นอันว่ารู้กันอยู่สองคน ก็คือกระผมบอกว่า "เรื่องแบบนี้กระผมเองยังไม่ยอมเข้าข้างเลยครับ ว่ากันตรงไปตรงมา หลวงพ่ออย่าทำให้ผมเสียคน" แล้วก็หัวเราะให้กัน เนื่องเพราะท่านก็รู้นิสัยของกระผม/อาตมภาพดี ยังมีการแหย่คืนมาอีก ประมาณว่ารับของแพงขนาดนี้ไปแล้ว จะต้องให้คะแนนเสน่หาหรือเปล่า ?

ความจริงคะแนนของท่านนั้นอยู่ในหมวดที่ ๔ ก็คือตรวจสอบการจัดนิทรรศการต่าง ๆ ว่ามีความสอดคล้องกับการรักษาศีล ๕ หรือไม่อย่างไร ? ถ้าหากว่าผู้ดูแลประจำเต็นท์ สามารถประชาสัมพันธ์แต่ละเต็นท์เป็นที่ถูกใจ คะแนนก็ไหลมาเทมาอยู่แล้ว ไม่เหมือนกับคะแนนหมวดที่ ๓ ซึ่งบรรดากรรมการมักจะ "โบ้ย" ให้กระผม/อาตมภาพรับผิดชอบไปคนเดียว

เนื่องเพราะว่าการประเมินการปฏิบัติธรรมนั้น ไม่มีรูปธรรมที่สามารถจับต้องได้ง่ายแบบนั้น กระผม/อาตมภาพเองเมื่อมีความชำนาญทางนี้ ก็เลยต้องรับภาระไปคนเดียวโดยปริยาย ท่านอื่น ๆ ก็ได้แต่อยู่รอบข้าง คอยเอาใจช่วย ถ้าหากว่าแกล้งถามไปบ้าง บางทีท่านก็ทำหน้าเหมือนโกรธกันมาแรมปี ประมาณว่า "รู้ดีกว่าแล้วยังจะมาแกล้งถามกันอีก" ในหมู่คณะกรรมการของเราก็มีเบื้องหลังอะไรที่ตลกแบบหัวเราะเล่นกันได้อยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)