[เถรี]

ถ้าหากว่าเป็นกำลังใจของพระอริยเจ้า อะไรเกิดขึ้นก็..ช่างมัน
ถ้าหากว่ากำลังใจของผู้ปฏิบัติธรรมยังเข้าถึงไม่ได้เต็มที่ก็ ..ช่างหัวมัน
ถ้ากำลังใจต่ำลงไปกว่านั้นก็..ช่างหัวแม่มัน..!
ท้ายที่สุดพวกเฮงซวยห่วยแตกพยายามจะวางให้ได้ก็..ช่างหัวโคตรพ่อโคตรแม่มัน..!

เห็นหรือยังว่ากำลังใจของเราแต่ละระดับไม่เท่ากัน แต่ต้องเข้าใจและเข้าถึงให้ได้ว่า การปฏิบัติธรรมจะให้ก้าวหน้า ต้องมีอุเบกขาเป็นหลัก เรามีหน้าที่ทำ ได้หรือไม่ได้ เป็นหรือไม่เป็น..ช่างมัน พูดไปตั้งแต่แรกแล้ว จับจุดไม่ได้กันเอง

ดังนั้น..สิ่งที่เราทั้งหลายมานั่งอยู่ตรงนี้ ส่วนใหญ่แล้วอาตมาไม่ได้เน้นว่าวิธีการปฏิบัติเป็นอย่างไร ทุกคนทำเป็นทั้งนั้น แต่มักจะใช้วิธีบอกเคล็ดลับว่าต้องวางกำลังใจอย่างไร เพราะว่าเรื่องของพวกเคล็ดลับ ต้องให้คนที่เดินทางผ่านไปแล้ว ถึงจะบอกได้ว่า "ถนนตรงนี้ไม่ดี ถึงเวลาหาไม้มาพาดหน่อยจะเดินผ่านง่ายขึ้น" "ตรงนี้เป็นหลุมเป็นบ่อ กระโดดข้ามไปเลย" "ทางด้านโน้นต้องเดินชิดข้างผนังให้มาก ๆ ไว้ เพราะว่าอีกฝั่งเป็นเหว..!" คนที่เดินผ่านแล้วจะบอกเขาได้

เพียงแต่ว่าเราท่านศึกษาไปแล้ว ก็ต้องรู้จักจดรู้จักจำด้วย เมื่อทำถึงเมื่อไรก็ "อ๋อ..ที่แท้หลวงพ่อพูดมาคืออย่างนี้เอง" คราวนี้เราท่านทั้งหลายก็มักจะมีข้ออ้างมาก ไม่มีเวลา วันนี้ทำอย่างอื่นเหนื่อยมากแล้ว ไหนจะลูกกวนตัว ไหนจะผัวกวนใจ สารพัดข้ออ้าง กิเลสอ้างล้วน ๆ..! ถ้าคนรักจะปฏิบัติจริง ๆ จะต้องไม่มีข้ออ้าง

เรื่องของกิเลสเราต้องเข้าใจว่าเขาคือเรา เพราะว่ากิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย อยู่กับร่างกายนี้เอง เพียงแต่ว่าถ้าเราไม่ไปยุ่งด้วย กิเลสก็ทำอะไรไม่ได้ ส่วนใหญ่แล้วเรามักจะไป ปรุง แต่ง ช่วยให้กิเลสเจริญงอกงาม อาตมภาพเคยเปรียบเทียบว่า เหมือนกับเราลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่น้ำเปล่า ใครอยากกินบ้าง..? ดีไม่ดียื่นมาให้ก็โยนทิ้งเลย..!