[เถรี]

ถ้าหากว่าขอมาก มีผลกระทบต่อส่วนรวมเป็นจำนวนมาก ก็ต้องรับเละมากเป็นปกติ..! แบบที่กระผม/อาตมภาพเป็นห่วงเจ้าคุณหลวงปู่ศิลา (พระราชวัชรธรรมโสภณ วิ.) วัดพระธาตุหมื่นหิน ว่าท่านปัจจุบันนี้ โดนญาติโยมรบกวนมากเหลือเกิน แล้วด้วยความเมตตา ท่านก็ปฏิเสธผู้คนไม่เป็นเสียด้วย

ไม่เหมือนกับกระผม/อาตมภาพ ถ้าเห็นนอกทุ่งนอกท่ามาก็เดินหนีไปเฉย ๆ แต่ว่าหลวงปู่ท่านรับตั้งแต่คนแรกจนคนสุดท้าย ความเมตตาทั้งหลายเหล่านี้นั้น แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ตั้งใจอนุเคราะห์สงเคราะห์ต่อญาติโยมทั้งหลาย แต่บางส่วนก็เป็นการฝืนกฎของกรรม อย่างเช่นวาระของเขายังไม่ถึง แต่ไปอนุเคราะห์สงเคราะห์ให้ สิ่งที่เราทำไปก็ต้องชดเชยคืนด้วยตนเอง

สมัยก่อนกระผม/อาตมภาพเองก็เป็นห่วงครูบาอาจารย์บางท่าน อย่างเช่นหลวงปู่ครูบาธรรมชัย (พระครูวรเวทย์วิสิฐ) วัดทุ่งหลวง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ หลวงปู่ท่านรับรักษาโรคให้กับญาติโยมทั้งหลาย ก็มีแต่บุคคลไปรบกวนอยู่ตลอดเวลา โดยไม่ได้สนใจว่าหลวงปู่ยังไม่ได้ฉันอะไรเลย แม้กระทั่งเวลาเกือบจะเที่ยงอยู่แล้วก็ยังรุมล้อมไม่ห่าง จนกระทั่งกระผม/อาตมภาพต้องไล่เตลิดเปิดเปิงแล้วนิมนต์หลวงปู่ไปฉันเพล เป็นต้น

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้บางท่านก็ลืมไปว่า การที่เราจะเอาแต่เรื่องของตนเองนั้น บางทีก็ทำให้ครูบาอาจารย์ต้องลำบาก กระผม/อาตมภาพจำสิ่งที่ "พระองค์ที่ ๑๐" ท่านบอกกล่าวไว้สมัยที่ไปวัดท่าซุง โดยที่ท่านตักเตือนว่า "อย่าทำให้พระลำบาก การทำให้พระลำบาก เราเองจะต้องลำบากในภายหลัง" หลังจากนั้น กระผม/อาตมภาพก็มีเรื่องต้องลำบากเดือดร้อนจริง ๆ

แต่ก็ทำใจยอมรับว่าพระท่านเตือนแล้ว แต่ว่าเราไม่ฟังเอง ยังคงไปรบกวนท่านหัวไม่วางหางไม่เว้น จนกระทั่งท่านจะจากไปแบบไม่ปกติก็ไม่สามารถที่จะทำได้ ต้องไปแบบบุคคลธรรมดา ก็คือนั่งรถที่โยมไปส่ง แต่ท่านเองก็ลงจากรถแล้วเดินหายไปเฉย ๆ โดยที่โยมก็ไม่ทราบว่าท่านหายไปไหน..!?