[ทัศนะ]

มีจิตคิดปรามาสพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้เจตนาบ่อยครั้ง เป็นจิตที่ลบหลู่ ดูหมิ่นพระรัตนตรัยอย่างหนักและมีเนื้อหารุนแรง บางทีก็นึกปรามาสพระสงฆ์ที่มีกิริยาไม่เหมาะสม

ทันทีที่นึกปรามาสเราก็ตั้งใจขอขมา แต่ในขณะขอขมาความนึกคิดปรามาสยิ่งเข้ามาหนัก บางทีก็ยังละวางเรื่องราวที่เรานึกปรามาสไม่ได้ เราจึงใช้วิธีละทิ้งอารมณ์นั้นแล้วไม่สนใจอีกเลย เพราะยิ่งขอขมาจิตยิ่งเป็นอกุศล

๑. หากเราสามารถละทิ้งซึ่งอารมณ์ที่คิดปรามาสได้ในขณะนั้น แล้วค่อยรวบยอดมาขอขมาทุกพระองค์ทีเดียว ในตอนที่ใจเบาสบาย ตอนที่ละวางจากเรื่องราวที่ปรามาสได้ หรือตอนก่อนสวดมนต์ ก่อนกรรมฐาน ได้หรือไม่ครับ ?

๒. ในขณะอาราธนาพระเครื่องของหลวงพ่อ จิตก็คิดปรามาสพระรัตนตรัย หากใช้วิธีแบบที่กล่าวมาข้างต้น ต่อให้ปรามาสหนักแค่ไหนเราก็ไม่สนใจแล้วค่อยขอขมาตอนอาราธนาเสร็จได้หรือไม่ เพราะเมื่อสวดขอขมาก็ยิ่งนึกปรามาส เราจึงขอขมาซ้ำเรื่อย ๆ ทำให้อาราธนาพระไม่เสร็จสักที ?

๓. บทขอขมาพระรัตนตรัยของหลวงพ่อวัดท่าซุง สามารถใช้ขอขมาเทพ เทวดา มาร พรหม ได้หรือไม่ หากคิดปรามาสท่านเหล่านั้นเช่นกัน หรือควรใช้บทเฉพาะบทใด ขอหลวงพ่อเมตตามอบบทนั้นให้ด้วย ?

๔. ในขณะรีบ เพียงตั้งจิตถึงพระรัตนตรัย แล้วสวดในใจแค่บทขอขมาของหลวงพ่อวัดท่าซุง แต่ไม่แปลได้หรือไม่ครับ ?

๕. คาถาของหลวงพ่อโอภาสี เห็นมีคำว่า "พระภุมมะเทวา ขะมามิหัง" สามารถใช้สวดภาวนาขอขมาเทวดาได้หรือไม่ครับ ?