[เถรี]

ใช้หนี้เก่า ก็คือ เลี้ยงดูพ่อแม่ปู่ย่าตายายที่เคยเลี้ยงดูเรามา

เป็นเจ้าหนี้ใหม่ ก็คือ เลี้ยงดู ดูแลบุตรหลานของตนเอง

ฝังดินไว้ คือ แบ่งส่วนหนึ่งไปสร้างบุญสร้างกุศล เพื่อที่จะเป็นเครื่องนำพาชีวิตของเราในภายภาคหน้า

ทิ้งใส่เหว ก็คือ อุปโภคบริโภค ซึ่งปัจจุบันนี้เรากินล้นกินเกินกันมาก

อย่างที่เมื่อกลางวัน กระผม/อาตมภาพเตือนสติท่านทั้งหลายไปว่า ไม่ใช่ว่าได้มาง่ายแล้วก็กินล้างกินผลาญ เพราะว่าถ้าเรารู้จักประหยัดอดออม สิ่งที่เหลือยังก่อประโยชน์ให้กับคนอื่นได้มาก อย่ามองแต่ตนเองเป็นหลัก แต่ให้มองภาพรวม ก็คือเพื่อนร่วมโลกของเราที่ยากลำบากอยู่ยังมีมาก อย่างที่วัดเรา พอถึงเวลาหลังมื้อเพลแล้ว ก็นำอาหารที่เหลือไปแจกจ่ายให้กับผู้ป่วยติดเตียง ตลอดจนกระทั่งผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนต่าง ๆ

ดังนั้น..ในเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าเราขาดความตระหนัก ไม่มีความพอเพียง พอดี ก็จะกลายเป็นว่าเรากอบโกยสิ่งต่าง ๆ เข้าใส่ตัว แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการหาเงินหาทอง ซึ่งโอกาสที่เราจะมีกิจการเป็นของตัวเองก็ยากขึ้นไปเรื่อย ๆ ท้ายที่สุดก็ต้องไปเป็นลูกจ้างคนอื่นเขา

ดังนั้น..ถ้ามีโอกาส เราก็พลิกฟื้นแก้ไขตัวเองด้วยเกษตรทฤษฎีใหม่ของในหลวงรัชกาลที่ ๙ หรือว่าโคกหนองนาในพระราชดำริของในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ การปลูกพืชในระยะสั้นเพื่อที่จะเอาไว้กินหรือเอาไว้ขายเริ่มขึ้นมาก่อน หลังจากนั้น พืชระยะกลางและระยะยาวก็จะค่อย ๆ ก่อผลที่มั่นคง แรก ๆ อาจจะเหนื่อยไปแล้วไปสบายทีหลัง แต่ถ้าคิดว่าเราลำบากไม่เป็น เราทำเรื่องเหล่านี้ไม่เป็น ก็ได้แต่รอว่าบุคคลอื่นเขายังจะเมตตาเราอีกนานเท่าไร ถ้าเขาขาดความเมตตาเท่าไร เรื่องของปัจจัย ๔ จะกลายเป็นเรื่องที่พาให้เราลำบากเดือดร้อนที่สุด

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๔ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)