[เถรี]

ดังนั้น..การที่พระของเราออกธุดงค์ส่วนหนึ่ง ก็เพื่อที่จะอาศัยความน่ากลัวของป่าดง อาศัยสัตว์ร้ายที่เข้ามา อาศัยผีหรือว่าเทวดา ที่ไม่ต้องการให้เราอยู่ในสถานที่นั้นแสดงตนขึ้นมา เพื่อให้กำลังใจของตนกลับเข้าไปสู่จุดที่สะสมกำลังเอาไว้สูงสุด ถ้าหากว่าเราซักซ้อมบ่อย ๆ ก็จะเคยชิน และสามารถดึงเอาพลังงานนั้นมาใช้งานได้ ไม่เช่นนั้นแล้วเราก็จะมีเวลาใช้ได้แค่ไม่กี่วินาที..!

แล้วเมื่อถึงเวลาเหตุการณ์ผ่านไป บางท่านหมดสภาพ นอนไปเป็นวัน ๆ เหมือนกับสะสมเงินมาทั้งชีวิต แล้วเบิกใช้หมดในครั้งเดียว ร่างกายรับไม่ไหว หมดสภาพ แต่สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นมาทดแทนคือความปีติ เพราะรู้ว่ากำลังใจของเราจริง ๆ แล้วอยู่ในระดับนี้ ก็คือไม่เสียทีที่สั่งสมความดีทีละเล็กทีละน้อยมาตลอด เพียงแต่ว่าเราตรวจสอบต้นทุนของตัวเองไม่เป็น จึงต้องอาศัยสถานการณ์ภายนอกมาทดสอบแทน

เพียงแต่ว่าสิ่งที่กระผม/อาตมภาพทำไปนั้น ท่านทั้งหลายถ้าจะเลียนแบบและทำตาม ต้องดูกาลเทศะให้มากไว้ ผู้อื่นโดนกระผม/อาตมภาพด่า เขาถือว่าเป็นพรอันประเสริฐ หลวงพ่อยังให้ความสนใจเขา แต่ถ้าพวกท่านไปด่าแทน อาจจะโดนสวนร่วงอยู่ตรงนั้นเอง..!

ดังนั้น..สำคัญที่สุดก็คือกำลังใจตอนที่ท่านด่าชาวบ้านเขา อย่าให้ รัก โลภ โกรธ หลง เข้าไปปนได้ ทำไปด้วยความหวังดีปรารถนาดีต่อผู้อื่นประการหนึ่ง ทำไปในลักษณะของอุเบกขา ก็คือไม่เจือด้วย รัก โลภ โกรธ หลง อย่างหนึ่ง ถ้าเราสามารถทำในลักษณะอย่างนี้ได้ ท่านก็สามารถเป็นครูบาอาจารย์ ไปจ้ำจี้จ้ำไชสั่งสอนคนอื่น หรือว่าด่าเขาเล่นก็ได้ แต่อย่าเล่นบ่อย เพราะว่าเราอาจจะเผลอให้ รัก โลภ โกรธ หลง กินใจของเราขึ้นมาจริง ๆ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)