[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ ท่านทั้งหลายที่อยู่ในพิธีเปิดการอบรมค่ายพุทธบุตร ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ โรงเรียนทองผาภูมิวิทยาเมื่อเช้านี้ จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพด่านักเรียนกระจายไปเลย..!

เรื่องนี้อยากให้ท่านทั้งหลายทำความเข้าใจด้วยว่า ก่อนที่จะด่าใคร เราทำใจให้เป็นอุเบกขาได้หรือเปล่า ? โดยเฉพาะการด่านั้นประกอบไปด้วยความหวังดีปรารถนาดีหรือเปล่า ? หรือว่าด่าเพราะโกรธเพราะเกลียดเขาทั้งหลายเหล่านั้น เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ ที่เราจะทำกัน เพราะว่าถ้าเผลอเมื่อไร รัก โลภ โกรธ หลง จะกินใจเราจริง ๆ จึงต้องระมัดระวังเป็นอย่างสูง

ท่านที่อยู่ในงานจะเห็นว่าจากที่ครูโรส (นางสาวสมรส สวรรค์งาม) ด่าว่าอยู่เป็นนาน ไม่เห็นเด็กจะยอมเงียบกันสักคน พูดง่าย ๆ ว่าปากเปียกปากแฉะกันอยู่ทุกวันก็เป็นแบบนั้น แต่พอหลวงพ่อเล็กด่าเข้าหน่อย เงียบกริบทั้งศาลา ก็เพราะว่ากำลังใจที่ใช้นั้นต่างกัน

ถ้าหากว่ากำลังสมาธิของเราสูง กำลังใจของเราจะสูงตามไปด้วย ถ้ายิ่งกำลังใจของเราอยู่ในระดับอุเบกขาในอุเบกขา จะไม่มีอะไรที่มากระทบกระเทือนใจของเราได้ พลังงานทั้งหมดที่ปล่อยออกไปก็คือ "เต็ม ๆ" ไม่มีการรั่วไหลไปไหนเลย แล้วเด็กที่ไหนจะรับไหว ?

ก็เหมือนกับโดนกดทับให้นิ่งไปเองโดยปริยาย ซึ่งกำลังในลักษณะนี้ ถ้าหากเป็นพระอริยเจ้าตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไป สามารถเปลี่ยนได้แม้แต่กำลังใจชั่ว ๆ ของเรา ก็คือถ้าหากว่าอยู่ต่อหน้าท่านทั้งหลายเหล่านั้น ความคิดชั่ว พูดชั่ว ทำชั่วของเรา อาจโดนลบล้างหายไปชั่วคราวเลย

นักปฏิบัติที่แท้จริง ถ้าหากว่าได้อยู่ใกล้ครูบาอาจารย์ระดับนั้น ก็ถือว่าเป็นความง่ายในการปฏิบัติของเรา ก็คืออาศัยเกาะกำลังใจของท่านไป ท่านทั้งหลายที่สวดในมงคลสูตรจะเห็นว่า สะมะณานัญจะ ทัสสะนัง เอตัมมังคะละมุตตะมัง การได้พบเห็นสมณะคือนักบวช ถือว่าเป็นมงคลสูงสุดประการหนึ่ง

คำอธิบายอย่างหนึ่งก็คือ ถ้าหากพบท่านทั้งหลายที่ทรงคุณงามความดีระดับพระอริยเจ้าจริง ๆ เราจะอาศัยความเย็นของท่านในการดับร้อนของเราลงไปได้ด้วย เห็นท่านก็เป็นอนุสติ ระลึกถึงก็เป็นอนุสติ ได้อยู่ใกล้ชิด ได้รับกำลังที่ท่านแผ่ออกมา ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม เราก็จะพลอยสงบระงับไปด้วย จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลาย ถ้าหากว่ามีโอกาสก็ควรที่จะหาครูบาอาจารย์ในลักษณะอย่างนี้ มีโอกาสแล้วใกล้ชิดเพื่อที่จะช่วยกำลังใจของเราให้ดีขึ้น