[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๘ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ ญาติโยมที่มาปฏิบัติธรรมที่วัดท่าขนุน โปรดทำความเข้าใจด้วยว่าหลวงพ่อเล็กไม่ใช่ผู้วิเศษ ไม่สามารถที่จะเสกให้ใครบรรลุมรรคบรรลุผลได้ แม้แต่พระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า อักขาตาโร ตถาคตา แม้แต่ตถาคตก็เป็นเพียงผู้บอกเท่านั้น

เมื่อท่านบอกแล้ว เราศึกษาเรียนรู้ไป ต้องใช้ความเพียรพยายามเฉพาะตัวอย่างมาก ที่จะปฏิบัติให้เข้าถึงตามนั้น ไม่ใช่ว่าครูบาอาจารย์ที่นั่นดี ครูบาอาจารย์ที่นี่ดี แล้วเราก็วิ่งตะลอน ๆ ไปเสาะหาอยู่เรื่อย นอกจากเหนื่อยยาก สิ้นเปลืองเงินทองแล้ว บางทีได้แนวกรรมฐานที่ไม่ตรงกับของเก่ามา เราก็ไปสับสนกับชีวิตอีก

ก็แปลว่าถ้าหากว่าเราได้หลักในการปฏิบัติแล้ว ให้ตั้งตาตั้งตาทุ่มเททำไป โดยยึดการพยายามรักษาศีลทุกข้อให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ทำให้ศีลขาดด้วยตัวเอง ไม่ยุให้คนอื่นทำศีลขาด และไม่ยินดีเมื่อเห็นคนอื่นทำศีลขาด มีความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อย่างจริงจังทั้งต่อหน้าและลับหลัง คือไม่ล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ และท้ายที่สุด ต้องมีสติรู้อยู่เสมอว่าเราจะต้องตาย ถ้าหากว่าตายลงไปครั้งนี้ เป้าหมายเดียวของเราคือพระนิพพาน

ข้อสุดท้ายนี้สำคัญที่สุด สำคัญตรงไหน ? สำคัญตรงที่ว่า ถ้าเรารู้ตัวอยู่เสมอว่าเราจะต้องตาย เราก็จะรีบปฏิบัติอย่างเต็มที่ ชนิดที่เอาชีวิตเข้าแลก ไม่ใช่ทำ ๆ ทิ้ง ๆ วิ่งไปสำนักโน้นบ้าง สำนักนี้บ้าง ถ้าลักษณะอย่างนั้น โอกาสที่จะประสบความสำเร็จก็จะเป็นไปโดยยาก

เนื่องเพราะว่าจิตของเรามีสภาพจำ เมื่อถึงเวลาศึกษาเรียนรู้กองกรรมฐานใด หรือว่าคำภาวนาใดไปแล้ว สภาพจิตก็จะจดจำในลักษณะอย่างนั้น พอเราไปเปลี่ยนใหม่ สภาพจิตที่จดจำของเดิมก็จะวิ่งกลับไปหาของเก่า เราก็ต้องดึงกลับมาหาของใหม่ ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่แบบนั้น ทำให้เอาดีได้ยาก

เรื่องของกรรมฐานต้องยึดกองใดกองหนึ่งให้มั่นคง เพียรพยายามทำไปจนถึงที่สุด คำว่าถึงที่สุดในที่นี้ ถ้าหมดกิเลสเข้าสู่พระนิพพานได้ก็ยิ่งดี แต่ถ้าไม่ได้ขนาดนั้น อย่างน้อยก็ต้องทรงฌานในกองกรรมฐานนั้นให้คล่องตัว ระลึกถึงเมื่อไรก็สามารถตั้งกองกรรมฐานนั้นให้มั่นคงในจิตในใจของเราได้ทันที ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะเอาดีได้ยาก แล้วถ้าเปลี่ยนกองกรรมฐานใหม่ก็ต้องทบทวนของเก่าให้มั่นคงก่อน แล้วค่อยขยับไปของใหม่ ไม่ใช่ทิ้งของเก่าไปทั้งหมดทีเดียวเลย

ก็แปลว่าเราต้องยึดในศีลและสมาธิเป็นหลัก เมื่อถึงเวลาถ้าหากว่าสมาธิทรงตัว เราก็จะมีปัญญามองเห็นว่าสภาพร่างกายของเรานี้ หรือว่าโลกเรานี้ไม่เที่ยงอย่างไร มีแต่ความทุกข์อย่างไร และไม่มีอะไรให้ยึดมั่นถือมั่นอย่างไร แล้วเราก็ค่อย ๆ ลด ค่อย ๆ ละไปตามกำลังใจของเราในตอนนั้น