[เถรี]

ท่านทั้งหลายลองนึกดูว่า เมื่อญาติโยมเข้ามาในวัด ได้ยินเสียงพระสวดมนต์ ได้ยินเสียงพระทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น ท่านเหล่านั้นก็จะรู้ว่า "นี่คือพระภิกษุสงฆ์ที่เคร่งครัดต่อวัตรปฏิบัติ กำลังขัดเกลาตนเองอยู่ด้วยการบังคับ กาย วาจา และใจของตน ให้นิ่งอยู่กับงานตรงหน้า คืองานทำวัตรสวดมนต์" ต่อให้ใจของท่านฟุ้งซ่านขนาดไหน กายและวาจาก็ไม่สามารถที่จะฟุ้งซ่านได้ เพราะว่าทำวัตรสวดมนต์อยู่ เท่ากับว่าเราชนะกิเลสไป ๒ ใน ๓ ส่วน

เห็นพระภิกษุสามเณรเจริญพระกรรมฐาน ก็รู้ว่านี่คือศากยบุตรพุทธชิโนรส ที่กำลังขัดเกลาต่อสู้กับกิเลสในใจของตนเอง พยายามที่จะขัดจิตขัดใจของตนให้เบาบางจากกิเลสให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

เมื่อออกบิณฑบาต ญาติโยมทั้งหลายก็เต็มอกเต็มใจสนับสนุน เนื่องเพราะว่าเห็นพวกเราเคร่งครัดต่อวัตรปฏิบัติเหล่านี้ ทำให้เกิดความไว้วางใจและสนิทชิดใกล้ขึ้นมา ไม่ได้หวาดระแวงว่า "เรากำลังใส่บาตรให้ผัวชาวบ้านเขาหรือเปล่า ?!" เป็นต้น

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาจึงไม่ใช่แค่การแสดงธรรมสั่งสอนญาติโยมทั้งหลาย หากแต่ว่าสิ่งที่เราประพฤติปฏิบัติ ขัดเกลา กาย วาจา ใจ ตามกิจวัตรประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการสวดมนต์ทำวัตร บิณฑบาต เจริญกรรมฐาน ทำความสะอาดวัด เก็บกวาดสถานที่ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้มีแต่สร้างความศรัทธาเลื่อมใสให้แก่ญาติโยมได้ทั้งสิ้น

สมัยเป็นพระภิกษุใหม่ กระผม/อาตมภาพทำหน้าที่ปัดกวาดเช็ดถูศาลานวราชบพิตรอยู่ที่วัดท่าซุง ญาติโยมที่มาเห็นก็มักจะแย่งไปทำเสียทุกที นั่นคือสิ่งที่เขาเห็นแล้วว่าเราเคร่งครัดต่อวัตรปฏิบัติ แล้วก็เกิดความสงสาร เกรงว่าพระจะเหนื่อยจนเกินไป และตนเองก็สามารถที่จะสร้างบุญสร้างกุศลจากงานทั้งหลายเหล่านี้ได้ จึงได้แย่งงานไปทำ เป็นต้น