[เถรี]

ในเมื่อพ่อแม่เป็นแดนเกิด ถ้าไม่มีท่าน เราไม่มีโอกาสที่จะได้เกิด แล้วสมัยนี้ท่านทั้งหลายก็จะเห็น..เห็นอะไร ? สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังเด็ก ๆ แม่หมามีลูกอย่างเก่งก็ครอกละ ๕ ตัว สมัยนี้บางคนส่งคลิปมา กระผม/อาตมภาพนั่งนับ ๑๐ กว่าตัว เกือบ ๒๐ ตัว..! ก็เพราะว่าคนเราทำหมันบ้าง คุมกำเนิดบ้าง ไอ้ที่จะได้เกิดไม่รู้จะไปเกิดที่ไหน ก็เลยไปเข้าท้องหมา "ชิงหมาเกิด" แทน จึง มากันทีหนึ่งมากมายมหาศาลไปหมด..!

แล้วก็ดันมีที่ "ชิงหมาเกิด" ได้สำเร็จ ก็เลยมาสร้างความวุ่นวายกับบ้านเมือง ให้เดือดร้อนทั้งทางราชการและพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ต้องคอยมาปราม ๆ เอาไว้ เมื่อวานเพิ่งจะมีคนส่งภาพมาให้ดู บอกว่าเข้าใจแล้วว่าทำไมค้อนแพ้กระดาษ ? เพราะว่าด้านหนึ่งเป็นค้อนผู้พิพากษา อีกด้านหนึ่งเป็นธนบัตรใบละพันเป็นตั้งเลย ใครที่เล่น "เป่ายิ้งฉุบ" มาคงจะเข้าใจแล้วว่าทำไมค้อนถึงแพ้กระดาษ..!!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องของวันเกิดกระผม/อาตมภาพจึงนึกถึงแม่ก่อน โดยเฉพาะพาแม่ไปทำบุญ เรื่องของคนแก่ ถ้าเป็นไปได้มีเวลาก็ชวนท่านคุยในเรื่องของบุญ เรื่องของกุศล เพื่อที่จะให้กำลังใจของท่านเกาะในด้านที่ดีเอาไว้ เท่ากับเป็นการฝึกกรรมฐานไปในตัว

เพียงแต่โยมแม่ของกระผม/อาตมภาพไม่ยอมอยู่ที่ไหนนาน ๆ กลัวลูกจะน้อยใจ จึงไปอยู่ทางบ้านโน้น ๒ เดือนบ้าง บ้านนี้เดือนหนึ่งบ้าง ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป

มีอยู่ช่วงหนึ่งท่านมาอยู่ที่วัดท่าขนุนนี่แหละ แม่ก็มีความสุขตามสภาพของคนแก่ พอตอนบ่าย ๆ กระผม/อาตมภาพก็พยายามหาเวลาว่างไปคุยเรื่องเก่า ๆ กับท่าน ทั้ง ๆ ที่รู้นั่นแหละ เพราะท่านเล่าให้ฟังมาเป็นร้อย ๆ ครั้งแล้ว ก็เอาใหม่ว่า "เรื่องนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ?" แม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่าอย่างมีความสุข

พอไปได้ระยะหนึ่งก็ถามว่า "นี่แม่มาอยู่วัดได้เดือนหนึ่งหรือยัง ?" กระผม/อาตมภาพต้องบอกว่า "แม่..แม่อยู่มา ๘ เดือนแล้ว พี่น้องเขาจะฆ่าพระทิ้งแล้ว..!" ด้วยความที่มีคนชวนคุยแล้วแม่มีความสุข แม่ก็ลืมไปว่าอยู่วัดนานเท่าไร อุตส่าห์ถามว่าอยู่ได้เดือนหนึ่งหรือยัง ? ทั้ง ๆ ที่ออกพรรษาไปตั้งชาติหนึ่งแล้ว..!