[เถรี]

หลังจากนั้นมาเราก็มาค่อย ๆ ลด ค่อย ๆ ละกิเลสต่าง ๆ ลง กิเลสหยาบก็ลดด้วยศีล กิเลสอย่างกลางลดด้วยสมาธิ กิเลสอย่างละเอียดลดด้วยปัญญา

ท่านทั้งหลายต้องไม่ลืมว่า กิเลสเป็นสมบัติของร่างกายนี้ ก็คือ รัก โลภ โกรธ หลง ทุกอย่างอยู่กับร่างกายนี้ ไม่ว่าเราจะหนีไปที่ไหนก็ไม่มีทางพ้นไปได้ เพียงแต่ว่าเราอย่าทำตัวเป็นผู้สนับสนุนกิเลสให้เจริญงอกงาม ต้องรู้จักต่อต้านกิเลสไว้บ้าง

ไม่ใช่ตาอยากเห็นรูปแบบไหน เราก็ตะเกียกตะกายไปหามาดู หูอยากได้ยินเสียงแบบไหน เราก็ตะเกียกตะกายไปหามาฟัง จมูกอยากได้กลิ่น ลิ้นอยากได้รส กายอยากสัมผัสแบบไหน เราเอามาสนองกิเลสเสียหมด ถ้าอย่างนั้นเท่ากับเราทำตัวเป็นทาสกิเลส ย่อมไม่สามารถที่จะหลีกลี้หนีห่างไปได้

ก็แปลว่า อันดับแรกเลย ท่านทั้งหลายต้องมีการสำรวมอินทรีย์ ก็คือระมัดระวัง เมื่อตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส อย่าให้ใจคิด ถ้าเราคิดเมื่อไรก็จะปรุงแต่งไปทาง รัก โลภ โกรธ หลง ทันที เห็นแล้วชอบใจก็เป็นราคะ เห็นแล้วไม่ชอบใจก็เป็นโทสะ เจ๊งทั้งขึ้นทั้งล่อง..!

คราวนี้การที่เราจะหยุดคิดให้ทันก็คือ สติสมาธิอยู่กับการภาวนา เมื่อทรงฌานได้แล้วก็เอาสติคอยประคับประคอง อย่าให้หลุดออกจากฌานนั้น ถ้าหลุดเมื่อไรกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ก็จะมาทันที และมาหนักด้วย เพราะเขารู้แล้วว่าถ้าเราทำแบบนี้ เราจะรอดมือเขาไปได้ เขาก็ต้องพยายามขัดขวางทุกวิถีทาง

เพียงแต่ว่าพวกเราส่วนหนึ่งนั้นมักจะไม่เข็ด ก็คือโดนกิเลสตีคว่ำเท่าไรก็ไม่รู้จักเข็ด ไม่รู้จักเบื่อเสียที ถ้าวันไหน ศีล สมาธิ ปัญญา ดี ก็รู้สึกว่าเราควรที่จะละทิ้งจากสิ่งทั้งหลายเหล่านี้แล้ว แต่พอกำลังใจถอยหน่อยก็วิ่งไปหา รัก โลภ โกรธ หลง อีกเหมือนเดิม ประมาณว่า "เบื่อ ๆ อยาก ๆ"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เท่ากับว่าเราเองอยู่ในสถานะของ "ลูกไล่" คำว่า "ลูกไล่" นี่มาจากวงการปลากัด ก็คือเอาปลาที่เฮงซวยห่วยแตกไร้ฝีมือ ใส่ลงไปในขวดให้ปลาตัวที่เราฟูมฟักอยู่ไล่กัด เพื่อให้เกิดความมั่นใจ พอถึงเวลาเจอปลากัดตัวอื่นจะได้กล้าสู้ แต่เจ้าลูกไล่นั่นไม่สู้ใคร หนีอย่างเดียว เราก็กลายเป็น "ลูกไล่" ของพระยามาร โดนต้อนซ้ายต้อนขวาเป็นของสนุก..!