[เถรี]

บางสิ่งบางอย่างเราก็ต้องอาศัยสถานที่ช่วย พระในสมัยก่อนจึงต้องเข้าป่าช้า อาศัยความน่ากลัวของสถานที่ กระตุ้นให้ตนเองต้องภาวนา เพราะว่าถ้าไม่ภาวนาไว้ ถึงเวลาผีมาหลอก เราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร

การออกธุดงค์ก็เช่นกัน ในเมื่อเจอทั้งสัตว์ร้าย เจอทั้งผี เจอทั้งเทวดาที่มากลั่นแกล้ง เราไม่มีอะไรที่จะสู้ได้ นอกจากขอบารมีพระสงเคราะห์ ป้องกันอันตรายและแผ่เมตตาให้ เมื่อผ่านพ้นอันตรายไปได้หลาย ๆ ครั้ง ความมั่นใจในคุณพระรัตนตรัยของเราจะมีมากขึ้นไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ถึงในระดับที่ว่า มั่นคงต่อพระรัตนตรัยชนิดที่ "ตีก็ไม่ไป ไล่ก็ไม่หนี"

นั่นคือกฎเกณฑ์กติกาข้อแรกของการก้าวเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า ก็คือความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อย่างแท้จริง เพียงแต่ว่าเราท่านทั้งหลายถ้าหากว่ามีปัญญา เราใช้การตรึกในพุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ ระลึกถึงคุณงามความดีของพระพุทธเจ้า ของพระธรรม ของพระอริยสงฆ์ สภาพจิตของเราก็จะมีความเคารพเชื่อมั่นมากขึ้นไปเรื่อย ๆ

ถ้าหากว่าปัญญาของเรามาก ก็ไม่ต้องเสียเวลาไปเข้าป่าหาสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ แต่ถ้าปัญญาน้อยก็ต้องให้ผีหรือว่าสัตว์ร้ายช่วยกันขัดเกลา ซึ่งขึ้นอยู่กับพวกเราเองว่าเราเป็นบุคคลประเภทไหน ถ้าหากว่าเป็นพวกเนยยะก็ยังพอที่จะอนุเคราะห์สงเคราะห์ได้ ปากเปียกปากแฉะไปก็ยังไม่เหนื่อยเปล่า แต่ถ้าเป็นปทปรมะ ฟังผ่านหูไม่พอ ยังมีการเถียงอีกต่างหาก ถ้าลักษณะอย่างนั้นโอกาสที่จะเข้าถึงธรรมก็ไม่มี เพราะว่าทำตัวเป็น "น้ำล้นแก้ว" อยู่เสมอ

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๔ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)