[เถรี]

เหมือนกับสญชัยเวลัฏฐบุตร เมื่ออุปติสสมาณพและโกลิตมาณพ ซึ่งภายหลังก็คือพระสารีบุตรเถระและพระโมคคัลลานเถระ ไปชักชวนอาจารย์ให้ไปหาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านไม่สามารถที่จะละตัวตนลงได้ ถือว่าตนเองเป็นอาจารย์ใหญ่ มีชื่อเสียงมากกว่า ทำไมต้องลดตัวลงไปหาพระสมณโคดมด้วย ?

ท่านจึงได้กล่าวกับอุปติสสมาณพและโกลิตมาณพว่า "ในโลกนี้บุคคลที่โง่มีมากกว่า หรือว่าบุคคลที่ฉลาดมีมากกว่า ?" อุปติสสมาณพและโกลิตมาณพตอบว่า "เป็นธรรมดาที่บุคคลผู้โง่เขลาย่อมมีมากกว่า" สญชัยเวลัฏฐบุตรจึงได้กล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้นบุคคลที่ฉลาดอย่างท่านก็จงไปหาพระสมณโคดม บุคคลผู้โง่เขลาจะมาหาเราเอง"

เรื่องพวกนี้จะว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องที่น่าสงสาร เพราะว่าโดยศักยภาพของบรรดาคณาจารย์ใหญ่ยุคนั้น ถึงขนาดสามารถตั้งลัทธิของตนเองมาได้ มีลูกศิษย์เป็นหมื่นเป็นแสน ย่อมสามารถที่จะเข้าถึงธรรมได้ง่าย แต่ไม่ยอมละทิฏฐิของตน พูดง่าย ๆ ก็คือใหญ่จนเล็กไม่เป็น จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายต้องสังวรระวังเอาไว้

กระผม/อาตมภาพที่ออกจากวัดท่าซุงมา ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นเหมือนกับมาเฟีย ก็คือพระยุคนั้นมีอยู่ ๔๐ กว่ารูป ถ้าหากว่าบอกซ้ายหันหรือขวาหัน กระผม/อาตมภาพมั่นใจว่ามีที่หันตามมาอย่างน้อย ๓๐ รูป..! ในเมื่ออยู่ในลักษณะอย่างนั้นเราก็ไปต่อไม่ได้แล้ว เพราะเท่ากับว่าไปยืนอยู่ในจุดที่สูงแล้ว

วิธีเดียวที่จะไปต่อได้ก็คือต้องลงจากจุดนั้นมา เพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าได้ ดังนั้น..หลายท่านที่ถามว่าทำไมกระผม/อาตมภาพออกจากวัดท่าซุงมา ? ก็ออกมาเพื่อให้ตนเองไปต่อได้ ไม่อย่างนั้นถ้ายินดีและพอใจอยู่แค่นั้น เราจะหาความก้าวหน้าไม่ได้เลย

ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า ที่พระเราต้องออกธุดงค์ ก็เพื่อให้ความแปลกใหม่ของสถานที่นั้น กระตุ้นให้จิตใจของตนตื่นรู้ หรือว่ามีสติระมัดระวัง ถึงจะเป็นการระมัดระวังเพราะกลัวก็ตาม แต่ก็เป็นเครื่องขัดเกลาให้สภาพจิตของเราตื่นอยู่เสมอ

แบบเดียวกับที่หลายคนพอไปนอนที่อื่นแล้วก็นอนไม่หลับ แล้วใช้คำว่า "ผิดที่ทำให้นอนไม่หลับ" ความจริงนั่นก็คือสภาพจิตของเราที่เกรงอยู่ลึก ๆ ว่าที่นั่นไม่เป็นที่คุ้นเคยของเรา ไม่สามารถที่จะปล่อยวางกำลังใจลงได้อย่างแท้จริง ต้องคอยระมัดระวังเอาไว้ว่า จะมีอันตรายหรือเปล่า ? ก็เลยทำให้นอนไม่หลับ