[เถรี]

คำว่าวิปัสสนาญาณนั้น ก็คือการรู้แจ้งเห็นจริงในสรรพสิ่งทั้งหลายว่า ไม่เที่ยงอย่างไร ? เป็นทุกข์อย่างไร ? ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเราอย่างไร ? จนกระทั่งท้ายสุดก็เห็นว่า ร่างกายของเราไม่เที่ยงแบบนั้น เป็นทุกข์แบบนั้น ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเราจริง ๆ แล้วถอนจิตจากการยึดการเกาะในร่างกายของเราออกมา ยิ่งสามารถถอดถอนได้มากเท่าไร โอกาสที่จะเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าก็ยิ่งมากเท่านั้น

ไม่ใช่ไปคิดหนอ..คิดหนอ ให้ความคิดทั้งหลายเหล่านั้นหยุดลงไป หมดลงไป ไม่ใช่ใช้กำลังแค่อุปจารสมาธิ หรือขณิกสมาธิ เนื่องเพราะว่าไม่เพียงพอ แล้วก็โดนกิเลสตีเสียปางตาย โดยที่ไปหลงเข้าใจผิดว่า เราต้องกล้าเผชิญกับความเป็นจริง คืออารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง ที่เกิดขึ้น ในเมื่อเป็นเช่นนั้นจึงเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงมากว่า ต่อให้เราฝึกฝนไปขนาดไหนก็ตาม ถ้ายังผิดทางแบบนี้ โอกาสที่จะไปแนะนำให้คนอื่นได้ดีนั้นก็ยากมาก..!

กระผม/อาตมภาพมีครูบาอาจารย์ที่มาสายนี้หลายรูป แล้วก็เจอมาด้วยตนเองว่า ท่านทั้งหลายเหล่านั้นแอบทรงฌานเป็นปกติ ตอนไปส่งอารมณ์ได้แอบกระซิบถามท่าน ท่านก็ยอมรับ แต่ท่านไม่สามารถที่จะสอนได้ เพราะว่าตามแนวทางของสายกรรมฐานแล้ว เขาไม่ยอมรับสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น เพราะเขาถือว่าสมาธิยิ่งมากเท่าไร โกสัชชะคือความขี้เกียจก็จะมากเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่กำลังใจของเราถ้าทรงสมาธิได้ รัก โลภ โกรธ หลง จะโดนดับสนิทไปชั่วคราว เมื่อสภาพจิตของเราผ่องใสก็จะเห็นช่องทางว่าทำอย่างไรจะ ลด ละ เลิก กิเลสต่าง ๆ ให้เบาบางลง จนกระทั่งถ้ากำลังเพียงพอก็ลาขาดตัดขาดกันไปเลย

ดังนั้น..โอกาสที่พระธรรมทูตสายต่างประเทศของเราจะไปเผยแผ่หลักธรรมแล้วได้ผล ก็ต้องอย่างหลวงพ่อโรเบิร์ต สุเมโธ (พระพรหมวชิรญาณ) เนื่องเพราะว่าได้รับการเคี่ยวกรำจากครูบาอาจารย์ คือหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพงมา จนกระทั่งตัวเองมั่นคงแล้วถึงไปเผยแผ่ ไม่เช่นนั้นแล้วที่เหลือก็ดูท่าว่าจะไม่รอด หรือดีไม่ดีก็พาผู้อื่นเป็นมิจฉาทิฏฐิ เพราะว่าสอนเขาหลงทางตามกันไปด้วย

จึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะน่าเป็นห่วง แต่ในเมื่อเขายึดมั่นถือมั่นว่าการปฏิบัติแนวนี้เท่านั้นถึงจะใช้ได้ โดยที่หลายคนก็ตั้งใจแปลผิดด้วย เอกายโน อะยัง ภิกขเว มัคโค สัตตานัง วิสุทธิยา ดูก่อน..ภิกษุทั้งหลาย นี่เป็นหนทางหนึ่งที่จะนำสัตว์เข้าสู่ความบริสุทธิ์ เขาไปแปลว่า "นี่เป็นหนทางเดียว" ที่จะนำสัตว์เข้าสู่ความบริสุทธิ์ ถ้าเป็นหนทางเดียว แล้วพระพุทธเจ้าจะเทศน์ไปทำไม ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ?

จึงฝากให้ท่านทั้งหลายไปพินิจพิจารณาด้วย เนื่องเพราะว่าในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนา ถ้าไม่มีการปฏิบัติธรรมจนกระทั่งปรากฏผลแล้วมายืนยัน ก็ไม่สามารถที่จะกล่าวได้ว่าปริยัตินั้นถูกต้องแท้จริงหรือไม่ ?

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุ สามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๑ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)