[เถรี]

ตอนช่วงนั้นที่ทำจริงทำจังอยู่ ก็เห็นมีท่านเจ้าคุณหลวงตาวัชรชัย (พระราชภาวนาพัชรญาณ วิ.) เจ้าอาวาสวัดเขาวง (ถ้ำนารายณ์) ท่านเพิ่มจาก ๙ จบมาเป็น ๓๐ จบ เพราะว่าตอนนั้นท่านติดในพระคาถาบารมี ๓๐ ทัศ กระผม/อาตมภาพเพิ่มตาม แล้วก็รู้สึกว่าน้อยไป เนื่องเพราะว่าภาวนาแค่ ๓๐ จบ ยังมีเวลาให้ฟุ้งซ่านอีกมากมาย จึงเพิ่มเป็น ๑๒๐ จบ แต่ก็ยังไม่ตรงกับกำลังใจ เพิ่มเป็น ๓๐๐ จบ เพิ่มเป็น ๖๐๐ จบ เพิ่มเป็น ๙๖๐ จบ ไล่ขึ้นไปเรื่อย

จนกระทั่งท้ายสุดไปทดสอบที่ ๑,๒๐๐ จบต่อวัน ไม่ใช่การเร่งภาวนาให้ครบ ๆ ไป แต่เป็นการตั้งใจภาวนาตามลมหายใจเข้าออกเลย โดยที่เริ่มตั้งแต่ตี ๓ ไปเลิกเอา ๑ ทุ่มของทุกวัน ได้มากที่สุด ๑,๒๐๐ จบ มากกว่านั้นก็ไม่ไหว การงานไม่ต้องทำกันพอดี..!

ท้ายสุดปรับไปปรับมาก็มาลงตัวที่ ๓๐๐ จบ ทำอยู่ ๓ ปีเต็ม ๆ นับลูกประคำจนขาดไปนับครั้งไม่ถ้วน จากประคำลูกหวายก็กลายเป็นแก้วไปเลย..! แล้วหลังจากนั้น เมื่อมาแนะนำท่านทั้งหลายว่าให้ภาวนา ๑๐๘ จบ นั่นเป็น "เรื่องจิ๊บ ๆ" สำหรับกระผม/อาตมภาพเลย..!

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ ถ้าหากว่าเราไม่ช่างค้นคว้าก็ตามรอยครูบาอาจารย์ไป แต่ถ้าช่างค้นคว้าอาจจะได้อะไรดี ๆ ขึ้นมาอีกมาก เนื่องเพราะว่าช่วงนั้นเมื่อภาวนาทั้งวันทั้งคืน โอกาสที่จะฟุ้งซ่านก็ไม่มี บางครั้งสามารถทรงฌานได้ต่อเนื่องได้ ๒ เดือนกว่า ๓ เดือน โดยไม่หลุดเลยทั้งกลางวันกลางคืน จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายเอาไปพินิจพิจารณาดู ว่าเราควรจะทำเท่าไรจึงเหมาะแก่ตนเอง แต่ขอย้ำว่า เรื่องของคาถานั้น ต้องจริงจังและสม่ำเสมอ ไม่ใช่ทำ ๆ ทิ้ง ๆ

สำหรับวันนี้ก็บอกกล่าวแก่พระภิกษุ สามเณรของเรา และญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๖ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)