[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๑ มิถุนายน ๒๕๖๗

เมื่อวานเลิกงานประชุมพระสังฆาธิการที่จังหวัดสมุทรสาคร แล้วก็วิ่งมา ๒๖๑ กิโลเมตร เพื่อที่จะมานำพวกเราเจริญพระกรรมฐานช่วงเช้ามืด เดี๋ยวเสร็จจากนี่ก็วิ่งกลับไปยังพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐมอีก ๒๔๐ กิโลเมตร ไปเจริญพระพุทธมนต์นวัคคหายุสมธัมม์ ถวายเป็นพระราชกุศลแด่สมเด็จพระนางเจ้าสุทิดา พัชรสุธาพิมลลักษณ พระบรมราชินี ในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษา ไม่ไปก็ไม่ได้..เพราะว่าเจ้านายระบุชื่อมา..!

ความจริงว่าจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว แต่ถ้าไม่มาพวกเราก็จะเสียโอกาสไปสองวัน ถ้าหากว่ามาพวกเราก็เสียโอกาสแค่วันเดียว แปลว่าพรุ่งนี้เช้ามืดให้หากินกันเองนะ ปฏิบัติได้แค่ไหนก็แค่นั้น กว่าอาตมาจะกลับมาถึงก็น่าจะครึ่งวันไปแล้ว ก็เหลือแค่วันที่สาม

คราวนี้วันที่ ๓ เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินี ช่วงเช้าจะมีงานที่ว่าการอำเภอทองผาภูมิ วางพานพุ่มถวายพระพร กว่าจะเสร็จมานำพวกเราภาวนาพระคาถาเงินล้านได้ ก็น่าจะ ๘ โมงครึ่ง - ๙ โมงเช้า

งานมากก็อย่าท้อ พวกเราส่วนใหญ่พองานมาก ๆ แล้วท้อ เหนื่อย หมดกำลังใจ บ่นให้ใครฟังเขาก็ไม่รับรู้ด้วย เรื่องของความท้อเป็นเรื่องปกติ แต่ท้อแล้วอย่าถอย ท้อแล้วขึ้นหน้าต่อไป ใครท้อมาก ๆ อย่าไปเมืองจีน เพราะว่าท้อมาจากเมืองจีน ถ้าท้อของเมืองจีนเขาเรียกว่า "ท้อแท้" ท้อเมืองไทยนี่ยังไม่แท้ แค่เอาพันธุ์มาปลูก..!

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ในวิถีทางโลก ๆ เลยก็คือ เราได้พักทั้งกายและใจ ใครปฏิบัติธรรมแล้วใจฟุ้งซ่านอยู่ตลอด ให้รู้ว่าเราทำผิด เมื่อเราได้พักทั้งกายและใจ ก็จะมีกำลังไปสู้งานต่อ นี่คือทางโลก

แต่ในทางธรรมนั้นเราไม่มีโอกาสได้พัก เนื่องเพราะว่ากิเลสกินเราทุกวัน ทุกเวลา ทุกนาที ทุกวินาที นักปฏิบัติธรรมที่หวังผล จึงต้องรักษาอารมณ์ใจของตนเองให้ต่อเนื่อง โดยเฉพาะต่อเนื่องได้ทั้งวันทั้งคืนยิ่งดี

เพียงแต่ว่าต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก เนื่องเพราะว่าถ้าเผลอเมื่อไร รัก โลภ โกรธ หลง แทรกเข้ามาได้ กำลังใจดี ๆ ก็จะพังไปหลายวัน ระดับหลายวันนี่ถือว่าดีมาก เพราะว่าหลายคนพังเป็นเดือน ๆ พอเจอเข้าแล้วก็ท้อแท้ หมดกำลังใจ โอดครวญ "ทำมาดี ๆ แท้ ๆ ไม่น่าเลย..!"

สาเหตุเพราะว่าเราขาดสติ การที่จะมีสติก็ต้องอยู่กับลมหายใจเข้าออก ถ้าอยู่กับลมหายใจเข้าออกได้ ความทุกข์เกือบทั้งหมดจะสลายไปโดยอัตโนมัติ เพราะว่าใจไม่ฟุ้งซ่านแล้ว