[เถรี]

เรื่องของกำลังใจ ความแน่วแน่ต่อเป้าหมายในชีวิตของเรา จัดอยู่ในหลักอิทธิบาท ๔ ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็คือเมื่อพอใจที่จะทำสิ่งนั้นแล้ว ก็พากเพียรทำไป กำลังใจปักมั่นไม่ท้อถอยจนกว่าจะประสบความสำเร็จ ขณะเดียวกัน ก็มีการทบทวนอยู่เสมอว่าเราทำอะไร ? เพื่ออะไร ? ยังตรงต่อเป้าหมายหรือไม่ ? ห่างไกลจากวัตถุประสงค์มากน้อยเท่าไร ? ต้องเร่งรัดตัวเองในจุดใดบ้าง ?

ดังนั้น..ในคำว่า "อิทธิบาท" คือ "พื้นฐานที่สร้างความสำเร็จ" เป็นเรื่องที่จำเป็นในทุกงาน ถ้าหากว่าขาดข้อใดข้อหนึ่งไป ก็ไม่สามารถที่จะสำเร็จได้ตามวัตถุประสงค์ โดยเฉพาะภาษาบาลี กระผม/อาตมภาพเองยืนยันเองว่า ใครที่เรียนจบบาลีประโยค ๙ ได้ สามารถเรียนปริญญาเอกจบได้อย่างน้อย ๓ ใบ..! เพราะว่าความยากต่างกันถึงระดับนั้น

แล้วท่านทั้งหลายถ้าหากว่าทำสำเร็จ ก็คือการสร้างสมณศักดิ์ให้กับตนเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปสร้างคุณงามความดีอื่น ๆ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงถวายสมณศักดิ์ "พระมหา" ให้ แล้วพระมหาประโยค ๓ ขึ้นไป ต้องบอกว่าแทบจะนั่งหน้าบรรดาฐานานุกรมระดับต้นทั้งหมด จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายซึ่งสร้างตนเองด้วยการเรียนบาลี สามารถที่จะไขว่คว้าหามาได้ด้วยความสามารถของตน

ขณะเดียวกัน ถ้าหากว่าเป็นอย่างหลวงพ่อพุธ ฐานิโย (พระราชสังวรญาณ) วัดป่าสาลวัน ครูบาอาจารย์สายวัดป่ารูปหนึ่งที่กระผม/อาตมภาพเคารพมาก ท่านใช้การท่องบาลีเป็นคำภาวนา ท่องไปท่องมา เห็นตัวเองนั่งท่องบาลีอยู่ "แล้วไอ้ที่มองไอ้ตัวนั้นอยู่เป็นใคร ?" คือท่านภาวนาด้วยการท่องบาลี จนกระทั่งกายในหลุดออกไป ยืนมองตัวเองท่องบาลีอยู่ ก็แปลว่าถ้าเรามีพื้นฐานของวิชชา ๓ อภิญญา ๖ หรือปฏิสัมภิทาญาณมา ถ้าท่องหนังสือจนจิตสงบระดับหนึ่ง ความสามารถเดิม ๆ จะย้อนกลับมาเอง

แต่คราวนี้นักเรียนบาลี ถ้าหากว่าเราจะภาวนา ให้ใช้พระคาถาที่ช่วยในเรื่องการเรียนก็ได้ ส่วนใหญ่นักเรียนบาลีในกรุงเทพก็ใช้คาถาสุนทรีวาณี ซึ่งเชื่อว่าเป็น "นางฟ้าผู้พิทักษ์พระไตรปิฎก" คาถามีดังนี้ มุนินทะ วะทะนัมพุชะ คัพภะสัมภวะ สุนทะรี ปาณีนัง สะระณัง วาณี มัยหัง ปิณะยะตัง มะนัง