[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๘ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ ตั้งแต่เช้ามืด กระผม/อาตมภาพและคณะก็ได้เดินทางไปยังจังหวัดจันทบุรี ซึ่งต้องใช้คำว่า "เป็นการเดินทางไปรับการทำบุญประจำปี" ซึ่งกระผม/อาตมภาพบางทีก็ใช้คำพูดในลักษณะที่ว่า "เป็นหน้าการไปฉันทุเรียน..!"
ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ฉันทุเรียนไม่ได้ เนื่องเพราะว่าฉันไป ๑ เม็ด ก็เป็นอันว่าความดันขึ้น ปวดศีรษะไป ๓ - ๔ วันเป็นอย่างน้อย กว่าที่จะบรรเทาลง


กระผม/อาตมภาพกลายเป็นบุคคลที่ไม่มีลาภปาก ทั้ง ๆ ที่ลูกศิษย์ก็มีสวนทุเรียนอยู่ที่จังหวัดนนทบุรี มีสวนทุเรียนอยู่ที่จังหวัดจันทบุรี และอีกหลายต่อหลายท่านมีสวนทุเรียนอยู่ที่อำเภอทองผาภูมิ จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสถานที่ที่มีทุเรียนอร่อยเป็นที่เลื่องลือ ได้แต่นั่งมองแล้วก็ลุ้นเวลาคนอื่นเขากินทุเรียนกันเท่านั้นเอง

ต้นเหตุที่ต้องมาเพื่อที่จะรับการทำบุญประจำปีนั้น เกิดจากในสมัยที่หลวงลุงสุนทร (พระสุนทร สุธมฺมสุเมโธ) ซึ่งท่านเป็นรุ่นน้อง บวชทีหลัง ๓ พรรษา ท่านได้ชวนให้ไปเยี่ยมบ้านของท่าน เมื่อกระผม/อาตมภาพเดินทางไปถึง ได้พูดคุยทักทายกับทางครอบครัวของหลวงลุงสุนทรท่านจนกระทั่งหายคิดถึงกันแล้ว หลวงลุงท่านก็ชวนว่า "ผมจะพาหลวงพี่ไปเยี่ยมเพื่อนตั้งแต่สมัยฆราวาส เป็นนักปฏิบัติธรรมชั้นยอดท่านหนึ่ง"

แล้วเราก็เดินทางจากบ้านหลวงลุงสุนทรที่อำเภอเขาคิชฌกูฏ ไปยังบ้านของคุณเชิญ บุญรังษี ผู้เป็นเพื่อน ที่บ้านบางกะจะ อำเภอเมือง จังหวัดจันทบุรี ครั้นไปถึงพูดคุยทักทายกันแล้ว คุณเชิญ บุญรังษี ซึ่งปฏิบัติธรรมมาหลายสิบปี ก็ขอถามปัญหาที่ติดขัดอยู่ หลวงลุงสุนทรบอกว่า "ถามหลวงพี่ของผมดีกว่า ท่านถนัดเรื่องนี้มากกว่าผมเยอะเลย"

เมื่อกระผม/อาตมภาพได้แก้ไขปัญหาด้านการปฏิบัติธรรมไปแล้ว คุณเชิญ บุญรังษี ดีใจเป็นอย่างมาก เนื่องเพราะว่าติดขัดมานานหลายปีเหลือเกิน ไม่มีใครสามารถแก้ไขปัญหาให้กับท่านได้ ดังนั้น..จึงได้นิมนต์ โดยบอกว่า "อย่างน้อยขอท่านให้ไปได้ทำบุญสักปีละ ๑ ครั้ง ถ้าหากว่าตนเองเสียชีวิตแล้ว ก็จะให้ลูกหลานนิมนต์ต่อไป.."

ภายในปีถัดมานั่นเอง คุณเชิญ บุญรังษี และลูกหลานก็วิ่งจากอำเภอท่าใหม่ จังหวัดจันทบุรี นำเอาทุเรียน ๘ ผล ไปถวายให้กระผม/อาตมภาพที่เกาะพระฤๅษี บอกว่าเป็นทุเรียนรุ่นแรกของปีนี้ อยากที่จะถวายพระเสียก่อน..!