[เถรี]

ความจริงในตอนแรกไปเข้าใจว่า มโนมยิทธิเหมือนกับ "ตาเห็น" ก็คือมองกันแบบนี้ชัด ๆ เลย แต่ไม่ใช่ เพราะว่ามโนมยิทธิคือ "ใจเห็น" ทำอย่างไรที่เวลาเรานึกถึงผู้คน หรือสิ่งของที่เราคุ้นเคย แล้วรู้สึกได้ชัดเจนแบบนั้น เราจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ตาเห็น สิ่งต่าง ๆ ของเราก็ต้องซักซ้อมให้ได้ขนาดนั้น


กระผม/อาตมภาพซักซ้อมอยู่ ๑๐ กว่า ๒๐ ปี จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง กำหนดจิตไปที่ต้นไม้ แล้วสามารถแยกได้ว่าใบอ่อนใบแก่ต่างกันอย่างไร ตอนนั้นรู้สึกดีใจมาก เพราะว่าถ้าสภาพจิตของเราละเอียดถึงระดับนั้น การรู้เห็นอื่น ๆ จะชัดเจนและพลาดได้ยาก แต่ก็ยังเพียรพยายามที่จะมานะฝึกซ้อมต่อมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งในที่สุด ภาพพระที่ส่วนใหญ่จะเป็นแสงสว่างเจิดจ้า ไม่สามารถจะแยกออกว่ารูปร่างลักษณะเป็นอย่างไร ก็เริ่มชัดเจนขึ้นตามลำดับ

จนกระทั่งอย่างทุกวันนี้ ที่เวลาพบอะไรมา ก็มานำเล่าถวายพวกท่านทั้งหลาย หรือว่าเล่าให้ญาติโยมได้ฟัง เฉพาะในส่วนที่เขาอนุญาต แต่ก็ยังมีการพลาดอยู่ดี อย่างวันก่อนที่เล่าเรื่องการฝึกบำเพ็ญบารมีของบรรดาสัตว์ต่าง ๆ ในภูมิเปติวิสัย ก็คืออชคราทิเปรต แล้วบอกว่าท่านฝึกเป็นพันปี ก็แค่ไม่กี่วันเท่านั้น เนื่องเพราะว่าเวลาโลกมนุษย์กับเวลาของภูมิเขาต่างกันมาก

ปรากฏว่า "ท่านสุ่ยหลง" มาแก้ข่าว ท่านบอกมาหลายวันแล้ว ก็คือบอกตั้งแต่วันนั้นเลย แต่กระผม/อาตมภาพไม่มีเวลามาบอกกล่าวกับพวกเรา ก็คือระยะเวลาฝึกที่เป็นพันปีนั้น เป็นพันปีของเขา ไม่ใช่พันปีของเรา ถ้าเป็นพันปีของเรา แค่ไม่กี่วันของเขา ก็ดูจะง่ายเกินไป

คาดว่าถ้าหากว่าหลวงพ่อวรพงศ์ท่านไปทำวิธีนี้ อีกไม่นานเราก็น่าจะมีพระเกจิอาจารย์ที่สามารถเสกของได้ขลังอีกหนึ่งท่านขึ้นมาในยุทธจักรของเรา เนื่องเพราะว่าท่านอายุกาลพรรษามากกว่า แต่ยังอุตส่าห์ลดตัวลงมาสอบถาม แล้วนิสัยของกระผม/อาตมภาพก็คือ คนรู้และทำได้มากเท่าไร กระผม/อาตมภาพก็เหนื่อยน้อยลงเท่านั้น ครูบาอาจารย์สอนมา ท่านก็ไม่เคยปิดบังความรู้ กระผม/อาตมภาพก็ไม่ปิดบังความรู้เช่นกัน เพราะว่าถ้าปุบปับเป็นอะไรไป บางทีเรื่องที่รู้ก็จะตายกับตัวเองไปเลย..!

เพียงแต่ว่าสิ่งหนึ่งที่ได้เตือนท่านไปก็คือว่า เวลาฟังคำสอนครูบาอาจารย์ อย่าฟังเป็นคำสอน แต่ให้ฟังเป็นคำสั่ง ว่าครูบาอาจารย์สั่งให้เราทำแบบนี้ ถ้าเราฟังคำสอนเป็นคำสอน ก็คือจะทำก็ได้ ไม่ทำก็ได้ แต่ถ้าฟังเป็นคำสั่ง ก็คือต้องทำ..!

ดังนั้น..การวางกำลังใจจึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในการปฏิบัติธรรม วางกำลังใจผิด ความขยันขันแข็งพากเพียรก็มีน้อย ความก้าวหน้าก็น้อยตามไปด้วย ถ้ามีวาระอกุศลกรรมเข้ามาแทรก ก็อาจจะถึงขนาดสึกหาลาเพศไปเลย เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก ท่านเองก็บอกไว้ว่า "ถ้ามีโอกาสจะมาขอความรู้ด้านอื่นเพิ่มเติมอีก"

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒๕ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)