[เถรี]

เรื่องพวกนี้ไม่ใช่แต่พระใหม่ต้องระมัดระวัง เขาใช้คำว่า ภัยของภิกษุใหม่ แต่ภิกษุเก่านั่นแหละ ต้องระมัดระวังให้มากเข้าไว้ เพราะว่าท่านทั้งหลายส่วนหนึ่งแล้วขาดสติ พออายุพรรษามากขึ้น ก็เริ่มทำตัวตามสบาย กระผม/อาตมภาพเป็นครูบาอาจารย์ มานั่งหัวโด่อยู่ตั้งแต่ตี ๓ กว่า บางทียังไม่เห็นท่านโผล่มาเลยสักคน..! ทั้ง ๆ ที่สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เราต้องเข้าใจว่า ถ้าตั้งใจปฏิบัติธรรมกันจริง ๆ วันหนึ่ง ๒๔ ชั่วโมงยังไม่เพียงพอเลย..!

ช่วงสมัยที่กระผม/อาตมภาพปฏิบัติอยู่ บางทีอยากจะได้วันหนึ่ง ๒๕ ชั่วโมงเสียด้วยซ้ำไป ขนาดนั้นยังแทบจะเอาตัวไม่รอด อยากจะสึกเสียนับครั้งไม่ถ้วน แล้วท่านทั้งหลายที่ทำตัวตามสบาย คิดว่าจะรอดไหม ?

แม้กระทั่งทุกวันนี้ กระผม/อาตมภาพก็ยังไม่ประมาท ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องร้าย ๆ จะมาถึงตัวเมื่อไร เนื่องเพราะว่าสมัยก่อนได้สร้างเวรสร้างกรรมเอาไว้มาก สมัยนี้จึงต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ยิ่งตั้งใจว่าจะให้เป็นชาติสุดท้าย เจ้าหนี้ก็ยิ่งตามทวงหนัก..!

หลายท่านอาจจะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพ "บ้างาน" ซึ่งความจริง การบ้างานนั้นก็คือ สิ่งที่เราสร้างคุณงามความดีให้เกิดแก่พระศาสนา และสำคัญที่สุดก็คือเกิดบุญเกิดกุศลกับตนเอง เมื่อถึงเวลาเราวิ่งใส่งาน เรารู้ว่างานนี้หนักแค่ไหน เรารับได้ เป็นการบรรเทากรรมในอดีตไปอย่างหนึ่ง แต่ถ้าท่านทั้งหลายรอให้กรรมมาเอง อาจจะหนักจนรับไม่ไหว จึงเป็นเรื่องเทคนิคของใครของมัน ว่าจะเอาตัวรอดอยู่กับพระพุทธศาสนาของเราได้อย่างไร ?

เรื่องที่ไม่ดีไม่งามทั้งหลายทั้งปวงที่เกิดขึ้น กระผม/อาตมภาพพิจารณาแล้วว่าหาสาระไม่ค่อยจะได้ ดังนั้น..อะไรที่ไม่ได้พูดถึง แปลว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรจะไปสนใจ แต่ว่าอะไรที่พูดถึง ก็คือมีความเกี่ยวโยง ที่จะสร้างความเสียหายให้กับพระพุทธศาสนาได้ ก็จึงนำมาบอกมากล่าว เพื่อให้พวกเรามีประสบการณ์ว่า ถึงเวลาควรที่จะมีมุมมองอย่างไร ? ถึงเวลาควรที่จะแก้ไขอย่างไร ? ในเมื่อมีประสบการณ์แล้ว ถึงเวลาก็เหมือนกับครูบาอาจารย์มอบอาวุธให้ ลงสนามรบไป งัดขึ้นมาใช้ไม่ทันก็สมควรตาย..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุ สามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๔ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)