[เถรี]

มีบาลีกำกับไว้ว่า อันนัง ปานัง วัตถัง ยานัง มาลา คันธัง วิเลปะนัง เสยยาวะสะถัง ปะทีเปยยัง ทานะวัตถู อิเม ทะสะ ก็คือวัตถุทานทั้ง ๑๐ ประกอบไปด้วย

อันนัง คือข้าว ปานัง คือน้ำ วัตถัง คือผ้า ยานัง คือยานพาหนะ มาลา คือดอกไม้ คันธัง คือของหอม

วิเลปะนัง คือเครื่องลูบไล้ ซึ่งสมัยก่อนนั้นก็คือน้ำมันสำหรับทาเท้า เนื่องจากว่าพระเดินเท้าเปล่า ระยะไกล ๆ ถ้าไม่มีน้ำมันรักษาเท้าหลังจากทำความสะอาดแล้ว ก็มักจะทำให้เท้าแตก เดินไม่ได้ เป็นต้น

เสยยา คือเครื่องนอน วะสะถัง คือเครื่องนั่ง อย่างเช่นว่าผ้าปูที่นอน หรือว่าอาสนะ เป็นต้น

ปะทีเปยยัง คือเครื่องตามประทีป อย่างสมัยนี้ก็เป็นพวกเทียน พวกไม้ขีดไฟ ตลอดจนกระทั่งไฟฟ้าด้วย

แล้วคราวนี้ไปพลาดตรงไหน ถึงทำให้เป็นเรื่องใหญ่ปานนั้น ? ก็ไปพลาดตรงที่ว่าทานวัตถุนั้นราคาแพงจนเกินไป