[เถรี]

อย่างที่กระผม/อาตมภาพไปเมืองจีนมา การแสดงของบรรดานักแสดงชาวทิเบต นักแสดงผู้หญิงแต่ละคน ชุดที่เขาใส่เหมือนกับไม่ได้สวมอะไรเลย เพราะว่ารัดรูปมาก แล้วแต่ละคนก็ฝึกฝนจนกระทั่งรูปร่างของตนเองนั้น ต้องบอกว่าถูกตาถูกใจผู้ชายเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเราไม่สามารถที่จะมองเลยไปจากรูปร่างที่ตาเห็น ก็คือปัญญาไม่ถึง เราก็จะติดอยู่แค่นั้น แล้วราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ก็จะกำเริบทันที

เนื่องจากพวกนักแสดงนั้นเดินเฉียดกระผม/อาตมภาพไป ชนิดเอื้อมมือแตะถึง เพราะว่าเวทีของเขาสามารถหมุนรอบได้ สามารถแยกส่วนให้นักแสดงเดินผ่านไปได้ แล้วกระผม/อาตมภาพนั่งอยู่หมายเลข ๑ เวลาเวทีแยกออกก็อยู่ริมทางเดินของเขาเลย ยังเป็นห่วงดร.พระครูโรจน์ กับพระครูสมุห์ต้นไม้ ว่าจะฟุ้งซ่านไปอีกกี่วัน ?

เรื่องของ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่จะมาชวนให้เราฟุ้งซ่าน ถ้าในชีวิตฆราวาสไม่เป็นไร เพราะว่าฟุ้งแล้วก็สามารถที่จะไปเสาะหามาได้ แต่เป็นพระ ฟุ้งแล้วทำอะไรไม่ได้ อกจะแตกตาย..!

กระผม/อาตมภาพเคยเปรียบว่า ชีวิตฆราวาสกับกิเลส เหมือนกับเอาเราไปปล่อยไว้ในป่ากับเสือตัวหนึ่ง บางทีเดินทั้งวันไม่เจอเสียตัวนั้นเลย แต่ชีวิตของพระ เขาเอาเราไปขังไว้ในกรงแคบ ๆ กับเสือตัวนั้น โดนเสือฟัดอยู่ทุกวัน เนื่องเพราะว่าพระเราโดนตีกรอบด้วยศีล ๒๒๗ ข้อ ขยับไปทางไหนก็ติดกรอบ ออกไปไม่ได้ เหมือนกับอยู่ในที่แคบ ต้องอึดอัดขัดข้องไปหมด สิ่งที่เคยทำได้ตอนเป็นฆราวาส ตอนนี้ทำไม่ได้ทั้งนั้น เราจึงต้องใช้ความอดทนอดกลั้นเป็นอย่างยิ่ง

โบราณเขาถึงนิยมให้ลูกผู้ชาย "บวชก่อนเบียด" ก็คือก่อนจะมีครอบครัวให้ไปบวชเสียก่อน ๑ พรรษาเป็นอย่างน้อย ถ้าเราสามารถทนอยู่ได้ในกรอบของศีลเป็นเวลา ๓ เดือนได้ แปลว่าเรามีวุฒิภาวะ หรือว่าความอดทนเพียงพอที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้แล้ว เมื่อสึกหาลาเพศไป ก็สามารถที่จะมีครอบครัวได้

แต่คราวนี้ พวกเราทั้งหลายที่โดนกิเลสไล่ฟัดอยู่ทุกวัน ก็ยังมีอยู่ส่วนหนึ่งที่นิ่งนอนใจ หลวงตามหาบัวท่านใช้คำว่า "เหมือนกับหมูพาดเขียง" ก็คือไม่รู้ว่าจะถึงที่ตายเมื่อไร หมูเดินมาเห็นเขียง เอ้า..น่าหนุนนอน ก็นอนเอาหัวพาด..หลับสบาย..!

เรื่องของการบวชไม่ใช่เรื่องยาก มีพระอุปัชฌาย์ อาจารย์คู่สวด พระอันดับ ครบตามจำนวนที่พระพุทธเจ้าอนุญาต เราก็บวชได้แล้ว แต่บวชแล้วเราจะเป็นพระภิกษุได้อย่างที่พระองค์ท่านต้องการนั้นยากสุด ๆ ต้องสู้กันชนิดเอาชีวิตเข้าแลก..!