[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๙ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ วัดท่าขนุนของเราก็มีนาคฝึกฝนเพื่อรอการบวชอยู่ ๕ รูปด้วยกัน

คราวนี้นาคทั้งหลายต้องเข้าใจก่อนว่า การบวชนั้นเท่ากับว่าเราลงทุนเพื่อหนีนรก เพราะว่าทันทีที่บวชเข้ามา ขาข้างหนึ่งก็แหย่ลงนรกไปแล้ว จึงเหลือทุกวิถีทางที่เราจะต้องสร้าง ศีล สมาธิ ปัญญา ให้เพียงพอที่จะหนีนรกให้พ้น..! เนื่องเพราะว่าการบวชนั้น แม้ว่ามีอานิสงส์มาก แต่ถ้าผิดพลาด ก็มีกรรมมากเช่นกัน อย่างเช่นว่า ถ้าเราเป็นฆราวาส ทำบุญ ๑๐๐ ครั้ง อาจจะเทียบเท่ากับตอนเป็นพระเราทำแค่ครั้งเดียว เพราะว่าต้นทุนของเราสูงกว่า

ชีวิตฆราวาส เรามีศีลแค่ ๕ ข้อ แต่พระเรามีศีล ๒๒๗ ข้อ คนลงทุน ๕ ล้าน กับคนลงทุน ๒๒๗ ล้าน ถ้าได้กำไร คนลงทุน ๒๒๗ ล้านต้องได้มากกว่าแน่นอน แต่ถ้าขาดทุน คนลงทุน ๒๒๗ ล้าน ก็ขาดทุนย่อยยับมากกว่าเช่นกัน..!

ดังนั้น..การบวชจึงไม่ใช่การมาพักผ่อน ไม่ใช่การมาทดลอง หากแต่ว่าเป็นการเสี่ยงด้วยอนาคตของตัวเอง ว่าจะ "ขึ้น" หรือว่า "ลง" เท่านั้น ตรงกลางไม่มี แม้ว่าช่วงนี้เรื่องของมรรคผลยังไม่พ้นสมัย ถ้าเราตั้งหน้าตั้งตาทำ โอกาสที่จะได้เป็นพระอริยเจ้าก็ยังมีอยู่เป็นปกติ แต่เครื่องถ่วง เครื่องขวาง ก็มีมากเป็นปกติเช่นกัน

สมัยก่อนนั้น แสง สี เสียง ที่ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เข้าไปเสพเสวยมีไม่มาก หลวงตามหาบัวท่านเล่าให้กระผม/อาตมภาพฟังว่า รุ่นของท่าน พวกไมโล โอวัลตินนี่..ไม่ต้องพูดถึง แม้แต่กระป๋องหน้าตาเป็นอย่างไรยังไม่เคยเห็นเลย..! น้ำปานะที่ฉันเป็นประจำก็คือ ต้มบอระเพ็ด ขมปี๋ กลืนลงไปวันนี้อีกสามวันยังขมติดคออยู่เลย..! แล้วถามว่าฉันไปทำไม ? ก็เพื่อป้องกันมาลาเรีย แต่ยุคสมัยของเรา จะฉันอะไรมีทั้งนั้น

สมัยหลวงตามหาบัวอาจจะนึกหน้าของไมโล โอวัลตินไม่ออก แต่รุ่นของท่านนี่ ไม่ว่าจะชาบู หมูกระทะ มีให้ฟุ้งซ่านทั้งหมด..! ก็แปลว่าเราต้องต่อสู้กับกิเลสที่มากขึ้นหลายเท่า โดยที่ต้นทุนของเรามีแค่ศีล ๒๒๗ ข้อเท่ากัน สำคัญอยู่ตรงที่ว่าเราจะสร้างสมาธิเพิ่มขึ้นได้หรือไม่ ? ถ้าสร้างเพิ่มขึ้นได้ ความมั่นคงก็มีมากขึ้น ความหวั่นไหวต่อ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ก็จะมีน้อยลง