[เถรี]

กระผม/อาตมภาพพอที่จะทราบได้ตั้งแต่ตอนเดินไปซื้อตั๋วแล้ว ว่าความสูงระดับ ๓,๐๐๐ กว่าเมตรของที่นี่ ถ้าเดินเร็ว ๆ ก็รู้สึกว่ามีอาการเหนื่อยอยู่เหมือนกัน มัคคุเทศก์ของเราคงอยากจะถนอมสังขารเอาไว้ เพื่อรับใช้พวกเราในขากลับ แต่ว่าคุณนวลจันทร์กับน้องการ์ตูน (นางสาวศรัณย์พร บุรินทรโกษฐ์) ไม่ได้เกรงใจสังขารตัวเอง ตามพวกเราเข้าไปด้วย

ทางเดินนั้นสร้างขึ้นมาจากไม้สนภูเขาล้วน ๆ พอจะเริ่มเดินทาง เราก็ต้องผ่านการสแกนตั๋วเข้าไป แล้วมาเจอห้องน้ำที่สวยงามมาก ทำด้วยไม้สนทั้งหลัง เป็นระบบฟลัชเสียด้วย ก็คือต้องเหยียบกด เพื่อให้สิ่งโสโครกนั้นโดนดึงหายไป แล้วเราก็ได้ใช้ห้องน้ำแบบสบายใจมาก

กระผม/อาตมภาพจึงเข้าไปเสียตั้งแต่ตอนแรก จากนั้นก็เดินเอ้อระเหยลอยชายไป เพราะว่าเคยชินกับที่สูงแบบนี้มาแล้ว เนื่องจากไปทั้งทิเบต ไปทั้งย่าติงมาแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกหนักใจอะไร ระหว่างทางก็หยุดถ่ายรูปเป็นระยะไป ขณะที่บรรดาอากง อาม่า อาเฮีย อาเจ้ ถือกระป๋องออกซิเจนกันเป็นแถว กระผม/อาตมภาพไม่ได้พกมาเลย ทั้ง ๆ ที่คุณไวก็มีจำหน่ายเหมือนกัน และกระป๋องละ ๕๐ หยวนเท่านั้นเอง

ครั้นเดินไปถึงตรงสามแยก ซึ่งกระผม/อาตมภาพเรียกว่าสามแยกมหาสมุด เนื่องเพราะว่ามีหนังสือเล่มใหญ่มหึมาอยู่สองเล่มตรงบริเวณนั้น วางเอาไว้ให้คนได้ถ่ายรูป กระผม/อาตมภาพเดินไปด้านซ้าย เพราะพิจารณาแล้วว่าทางด้านขวานั้นสูงชันเป็นพิเศษ เนื่องจากเข็ดมาตั้งแต่ที่อุทยานแห่งชาติย่าติง เพราะว่ามองไม่เห็นทางที่เดินง่ายกว่า จึงไปตะกายฟ้าขึ้นไปชนิดที่สองก้าวสามก้าวก็ต้องหยุดหอบหายใจครั้งหนึ่ง เมื่อมาครั้งนี้จึงจดจำไว้เป็นบทเรียน

เดินไปจนกระทั่งถึงวัดหวงหลงซื่อ ซึ่งทางหน้าวัดมีต้นสนเก่าแก่ต้นหนึ่ง คือสนไพนาเซีย อายุนับถึงปีที่แล้วก็คือ ๑๓๗ ปี บรรดารุกขเทวดาต่าง ๆ ที่อาศัยอยู่ ก็รู้สึกว่าเฒ่าชะแรแก่ชราไปมาก ทั้ง ๆ ที่ตัวจริงไม่ได้ชราสักหน่อย ต้นสนไพนาเซียต้นนี้อายุ ๑๓๗ ปีแล้ว บรรดารุกขเทวดาต่างยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่กระผม/อาตมภาพอุทิศส่วนกุศลให้