[เถรี]

พวกเราวิ่งย้อนกลับไปทางออก ซึ่งไม่ไกลมากแล้ว มาถึงบริเวณปากทางเข้าสู่เขาจิ่วไจ้โกว ปรากฏว่าขาเข้าซึ่งตอนมามีคนล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสน แทบจะเหยียบกันตาย ตอนนี้เหงาจนผีหลอก..! มีแต่ขาออกที่เบียดเสียดเยียดยัดกันออกไปหารถ ซึ่งมองด้วยสายตาแล้ว เฉพาะรถแท็กซี่ก็มีเป็นร้อย ๆ คัน จอดเรียงรายกันถึง ๔ แถวด้วยกัน บนอากาศนั้นปรากฏว่ามีปุยของ "ดอกผูกงอิง" ซึ่งลักษณะคล้าย ๆ ของปุยของ "ต้นกกธูปพระฤๅษี" บินว่อนเต็มไปทั้งท้องฟ้า ถ้าหากว่าใครแพ้เกสรดอกไม้เหล่านี้ ก็มีหวังได้จามกันจนตายไปข้างหนึ่ง..!

พวกเราซึ่งเที่ยวกันมาทั้งวัน เดินจนกระทั่งหมดแรงข้าวต้มหมดแรงข้าวสวยกันแล้ว ทางด้านคุณนวลจันทร์จึงได้เรียกรถแท็กซี่ ส่งพวกเรากลับโดยไม่คิดเงินเพิ่มเสียด้วย เพียงแต่ว่ามาถึงโรงแรมแล้ว เรามีเวลาแค่ ๒๐ นาทีในการที่จะเข้าห้องน้ำห้องส้วม กระผม/อาตมภาพที่ทำความเร็วได้เหนือกว่าคนอื่นเขา จึงได้อาบน้ำอาบท่า ห่มผ้าใหม่เสียดิบดี พร้อมกับลงไปรอ ปรากฏว่าคนทั่วไปซึ่งไม่สามารถจะอาบน้ำได้ทัน จึงเปลี่ยนไปช็อปปิ้งแทนอีกแล้ว..!

พวกเราฝ่าฝนไปดูโชว์ทิเบตที่ยิ่งใหญ่อลังการมาก ๆ โดยเฉพาะโรงละคร ไม่ทราบเหมือนกันว่ากว้างกี่ไร่ต่อกี่ไร่ ต้องใช้พาสปอร์ตในการซื้อตั๋ว เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว ยังต้องเดินวนแล้ววนอีก กว่าที่จะเจอปากทางเข้าโรงละคร ครั้นเข้าไปถึง ปรากฏว่าเขาเริ่มมี "ไตเติ้ล" ขึ้นแล้ว

การโชว์นั้นใช้เวลาประมาณ ๑ ชั่วโมง เริ่มจากประวัติของชาวทิเบตเผ่าเชียง ตั้งแต่ยุคเทวตำนาน แล้วก็มาอยู่ในยุคที่รบราฆ่าฟัน แย่งชิงแผ่นดินกันมา แพ้ชนะกันด้วยเลือดและน้ำตา เพราะว่าข้าศึกจับเอาหญิงคนรักไปข่มขู่ให้ฝ่ายเผ่าเชียงยอมแพ้ ครั้นเมื่อยอมแพ้ ปรากฏว่าเขาก็หาได้ยอมปล่อยให้รอดชีวิตไม่ ผู้หญิงจึงยอมตาย เพื่อที่จะให้ชายผู้เป็นที่รักของตนได้รอด เมื่อสามารถชนะข้าศึกได้แล้ว ก็ยังต้องมาหลั่งน้ำตา เพราะว่าคนรักได้จากไปแล้ว เป็นต้น

หลังจากนั้นก็มีประวัติของเจ้าหญิงเหวินเฉิง ราชธิดาแห่งราชวงศ์ถัง สมัยพระเจ้าถังไท่จงฮ่องเต้ ซึ่งเสด็จมาแต่งงานกับพระเจ้าซองซานกัมโปมหาราช หรือที่คนจีนเรียกว่าซงจั้นกั้นปู้ มหาราชของชาวทิเบต ที่สามารถขยายดินแดน "ถู่โป" (ทิเบตโบราณ) ได้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา