[เถรี]

พวกเราออกมาแล้วก็ยังมีการมาซื้อของบริเวณร้านค้าหลายสิบร้านทั้งสองฝั่ง ที่อยู่บริเวณลานจอดรถ โดยเฉพาะคุณนวลจันทร์ เพียรธรรมนั้น ได้ซื้อกระเป๋าลายหมีแพนด้าไป เพื่อฝากพนักงานบริษัทของตนเองด้วย ส่วนคนอื่น ๆ ก็เสียเงินมากบ้างน้อยบ้าง มีแต่กระผม/อาตมภาพเท่านั้น ที่ส่วนใหญ่แล้วก็มักจะซื้อของด้วยกล้อง จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งรอบนรถ จนกระทั่งพวกเรามากันจนครบเรียบร้อยแล้ว ค่อยวิ่งไปยังร้านอาหาร

ปรากฏว่าวันนี้โดนญาติโยมรังเกียจ เพราะว่าน้องการ์ตูน (นางสาวศรัณย์พร บุรินทรโกษฐ์) สั่งให้เขาจัดอาหารแยกต่างหากให้กับโต๊ะพระ โดยที่กระผม/อาตมภาพได้กำชับไปแล้วว่า ถ้าไม่สั่งจำนวนอาหาร เขาก็จะมาเท่ากับโต๊ะใหญ่ ก็คือ ๑๘ จาน บวกน้ำแกง ๒ อย่าง น้องการ์ตูนจึงสั่งเป็นกับข้าว ๕ อย่างมาให้ โดยที่พวกเราก็ไม่สามารถที่จะกินได้สักครึ่ง ที่เหลือจึงต้องยกส่งไปให้โต๊ะใหญ่เขา ทำเอาบรรดาแม่ครัวเอะอะโวยวายกัน เพราะคิดว่าเรายังได้อาหารไม่ครบ ๕ จาน..! ต้องชี้แจงกันอยู่พักใหญ่กว่าที่จะรู้เรื่อง

หลังจากที่อิ่มเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกวิ่งตรงเข้าป่า คำว่าตรงเข้าป่านี้ก็เพราะว่าจุดมุ่งหมายที่เราจะไป ก็คือบริเวณแดนสวรรค์จิ่วไจ้โกว ซึ่งอยู่ในป่าเขาลึกมาก พวกเราจึงต้องวิ่งออกจากเมืองตรงไป โดยที่เข้า ๆ ออก ๆ อุโมงค์เป็นว่าเล่น เพราะว่าเมื่อผ่านภูเขา "พี่จีน" ก็ไม่มีการที่จะอ้อมหลีก หากแต่ว่าเจาะอุโมงค์ผ่านไปตรง ๆ เลย..!

จนกระทั่งมาถึงเมืองเวิ่นชวน พวกเราได้ลงพักรถ เข้าห้องน้ำกัน เมื่อเสร็จสรรพเรียบร้อยก็วิ่งต่อมาบริเวณทะเลสาบเต๋ซี ซึ่งคนไทยมักจะออกเสียงว่าทะเลสาบเต๋อซี บริเวณนี้นั้นเกิดจากแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ทำให้ภูเขาหินถล่มทับลงมา สายน้ำเดิมซึ่งเคยไหลออกไปก็ไม่สามารถที่จะไหลได้ จึงกลายเป็นทะเลสาบขนาดมหึมา กลายเป็นบริเวณที่ผู้คนมักจะมาจอดรถ เพื่อชมทะเลสาบกัน

แล้วก็มีชาวบ้านนำเอาวัวจามรีสีขาว ซึ่งน่าจะเป็นจามรีเผือก เพราะดูแล้วจมูกและตาเป็นสีชมพูทั้งหมด โดยที่เจ้าของดูแลดีมาก ก็คือวัวจามรีนั้น ขนได้รับการแปรงเรียบร้อย นุ่มนวลทีเดียว พวกเราจึงไปขี่วัวจามรีถ่ายรูปกัน โดยจ่ายค่าขี่คนละ ๑๐ หยวน แต่กระผม/อาตมภาพมีเงินหยวนใบเล็กที่สุด ก็คือ ๕๐ หยวน จึงยกให้เขาไปเลย โดยที่คนอื่น ๆ ที่เสียดายเงิน ก็เลยเปลี่ยนใจ จากที่กลัววัวจามรี กลายเป็นวิ่งมาขี่กันอุตลุด เพราะว่าว่าจะขาดทุน..!