[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๓ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพนำคณะไปยังศูนย์อนุรักษ์หมีแพนด้า เมืองเฉิงตู ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้ หากแต่ว่าอยู่ที่บริเวณอุทยานแห่งชาติหวงหลง แต่เนื่องจากว่าได้รับผลกระทบจากแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง จึงต้องย้ายมาอยู่สถานที่นี้แทน

จากที่พักวิ่งไปยังบริเวณศูนย์อนุรักษ์หมีแพนด้านั้น ก็ไม่นับว่าไกล หากแต่ว่าเมื่อไปถึงลานจอดรถแล้ว การที่ต้องเดินเพื่อเข้าไปยังศูนย์บริการนักท่องเที่ยว เพื่อซื้อตั๋วเข้าชมหมีแพนด้านั้น เป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกลทีเดียว แต่ว่าบริเวณลานจอดรถ ก็มีร้านจำหน่ายของที่ระลึกหลายสิบร้าน ยาวเหยียดทั้งสองฝั่ง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นของที่ระลึกในรูปหมีแพนด้าเล็ก ๆ ใหญ่ ๆ สารพัด แต่ว่ามีเสียงตักเตือนกันว่า "อย่าเพิ่งรีบซื้อ เอาไว้ขากลับแล้วค่อยมาซื้อ"

เมื่อพวกเราเข้าไปถึงบริเวณศูนย์บริการนักท่องเที่ยว คุณไวยากรณ์ มัคคุเทศก์ท้องถิ่นของเรา ก็ซื้อตั๋วเข้าชมให้แล้วทุกคน หลังจากที่รับตั๋วมา สแกนผ่านเครื่องไป ก็ต้องรอเข้าแถวเพื่อรอขึ้นรถไฟฟ้า ปรากฏว่าเขาจัดแถวได้สลับซับซ้อนมาก ม้วนกันไปม้วนกันมา อย่างชนิดน่าเวียนหัว กว่าที่จะได้ขึ้นรถไฟฟ้าก็ต้องเดินจนกระทั่งแทบจะเป็นลม..!

เมื่อขึ้นรถวิ่งเข้าไปถึงบริเวณที่เป็นทางแยก เขาก็จอดให้พวกเราลง แล้วให้เดินขึ้นไปทางด้านบนกันเอง ในระยะที่ไม่ไกลมากนักก็เริ่มเป็นคอกหมีแพนด้า หรือจะเรียกว่าบ่อก็ได้ ซึ่งมีต้นไม้ มีอะไรเป็นธรรมชาติ แต่ว่าหมีแพนด้านั้นจะถูกกักอยู่ภายในกรง ลักษณะเหมือนกับคุกที่มั่นคงแข็งแรงทีเดียว รอบข้างมีแต่กล้องวงจรปิด บ่อหนึ่งมีกล้องถึง ๖ - ๗ ตัวเลยทีเดียว

หมีแพนด้านั้นพอดีได้เวลาอาหารเช้า จึงเดินออกมา แต่น่าจะยังไม่หิวมาก จึงได้ปล้ำกัน ผลักกัน ฟัดกัน บางทีก็เดินกลับเข้าไปนอนในกรงของตนเองก็มี บรรดานักท่องเที่ยวยืนถ่ายรูปกันแน่นไปหมด โดยมีเจ้าหน้าที่ถือป้ายห้ามเสียงดัง แต่ก็อดไม่ได้ตามประสาคนจีน ซึ่งไปไหนก็ต้องมีเสียงดังมาก

ครั้นเมื่อถ่ายรูปกันจนเป็นที่พอใจแล้ว พวกเราก็เดินสูงขึ้นไป ทางขวามือเป็นคอกหมีแพนด้าคอกที่ ๒ หรือว่าบ่อที่ ๒ คอกนี้มีหมีแพนด้าอยู่ด้วยกัน ๓ ตัว ออกมากินอาหารเช้าพอดี ปรากฏว่ามีเจ้าตัวหนึ่งน่าจะหิวน้ำมาก นอนพังพาบเอาหัวทิ่มลงไปในบ่อน้ำอยู่เป็นนาที แล้วถึงเดินไปกินไม้ไผ่ร่วมกันเพื่อนตัวอื่น