[เถรี]

เมื่อพวกเรากลับขึ้นมาบนรถได้ รู้สึกว่าเหมือนกับรอดตายไปที เนื่องเพราะว่าอาการหนาวจนแข้งขาแข็งไปหมดนั้น แล้วมาคลายตัวลงตอนขึ้นรถนี่เอง ใช้เวลาในการวิ่งลง ๑ ชั่วโมง ๑๕ นาที เหตุที่เกือบใช้เวลาเท่ากับขาขึ้น ทั้ง ๆ ที่เป็นขาลง น่าจะง่ายกว่า ก็เพราะว่าหนทางลาดชันมาก ทางโชเฟอร์ไม่กล้าที่จะใช้ความเร็วเต็มที่ เนื่องเพราะเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุได้

พวกเราลงมาถึงข้างล่าง ส่วนหนึ่งก็เข้าห้องน้ำ อีกส่วนหนึ่งก็ไปต่อรองซื้อหาสิ่งของ โดยเฉพาะส้มและลูกโลค็อต หรือที่พวกเราคนจีนเรียกกันว่า ผีผาจื่อ, ปี่แป้จื้อ ขนเอาขึ้นรถมา แล้วทางเอ็นซีทัวร์ โดยน้องการ์ตูน (นางสาวศรันย์พร บุรินทรโกษฐ์) ก็แจกบะหมี่สำเร็จรูป ให้แก่บุคคลที่กินข้าวเย็น เพราะว่าวันนี้เราต้องวิ่งไปจนถึงที่พักเมืองตูเจียงเอี้ยน ซึ่งห่างไปเป็นระยะทางประมาณ ๒ ชั่วโมง ๓๐ นาที

กระผม/อาตมภาพรอจนกระทั่งเขามาพักรถ ที่จุดพักรถแห่งหนึ่ง ซึ่งทันสมัยมาก ๆ โดยขอเวลาพักรถ ๒๐ นาที จึงฉวยโอกาสในการพักรถนี้บันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนวันนี้เอาไว้ก่อน แม้ว่าจะมีเสียงรบกวนบ้าง ก็ยังดีกว่าไม่ได้ฟังอะไรกันเลย เนื่องเพราะว่ากว่าที่จะถึงที่พักคืนนี้ ก็ไม่หนี ๓ ทุ่มของเมืองจีน ท่านทั้งหลายที่นอนหัวค่ำ ก็อาจจะหลับไปเสียก่อนที่จะได้ฟังเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนในวันนี้

ส่วนพรุ่งนี้จะมีอะไรบ้างนั้น ถ้าหากว่ายังอยู่รอดปลอดภัย ก็จะนำมาเล่าถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมกันต่อไป

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑๒ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)