[เถรี]

จนกระทั่งมีการแยกออกมาเป็นเมืองเฉิงตู ยกให้เป็นเมืองหลวงของมณฑลเสฉวน แล้วก็มีเมืองเศรษฐกิจก็คือเมืองฉงชิ่ง ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เป็นเมืองเดียวกัน แต่แยกออกมาเป็นเฉิงตู ที่ใหญ่ประมาณประเทศไทย แต่ว่ามีประชากรถึง ๘๐ กว่าล้านคน แล้วก็เมืองฉงชิ่งที่มีประชากรอยู่ประมาณ ๓๐ ล้านคน

ที่นี่มีทิวทัศน์สวยงาม ผู้หญิงสวยงาม อาหารอร่อย แต่ว่าผู้ชาย ถ้าหากว่าต้องการที่จะมาเป็นเขยที่นี่ ต้องผ่านภูเขามหึมา ๓ ลูกให้ได้ก่อน ลูกที่ ๑ ก็คือต้องทำครัวเป็น ลูกที่ ๒ ก็คือต้องทำความสะอาดบ้าน ถูบ้านเป็น ลูกที่ ๓ ต้องซักผ้าเป็น ไม่เช่นนั้นแล้วก็เป็นเขยเสฉวนไม่ได้..!

พวกเราใช้เวลาเดินทาง ๒ ชั่วโมงครึ่ง ผ่านทุ่งนาป่าเขา ที่มีฝนพรำอยู่ตลอดเวลา ซึ่งคุณไวบอกว่า เสฉวนนั้นภูมิอากาศอึมครึมอย่างนี้อยู่ตลอด ความชื้นสูงมาก ชาวบ้านจึงต้องนิยมกินอาหารเผ็ด ๆ เพื่อที่จะเข้าไปไล่ความชื้น ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะเป็นโรคปวดข้อปวดกระดูกตั้งแต่อายุยังไม่ทันจะ ๔๐ ปี

โดยเฉพาะสุกี้เสฉวนที่ว่าอร่อยนักอร่อยหนา เพราะว่าต้มแล้วต้มอีกนั้น ก็เกิดจากสมัยก่อนที่ต้องนั่งเรือทวนน้ำขึ้นมาถึง ก็ยากลำบาก ต้องอาศัยกุลีช่วยกันลากทวนน้ำขึ้นมา เมื่อบรรดากุลีลากเรือขึ้นมาถึง ก็ไปต้มบะหมี่เพื่อที่จะกินแก้หิว ปรากฏว่าต้มยังไม่ทันจะเสร็จ เรือลำใหม่ก็มาอีกแล้ว เมื่อถึงเวลาลากเรือเข้าที่ กลับมาบะหมี่ก็เย็นหมด ต้องมาต้มใหม่ ก็เลยกลายเป็นว่าสุกี้เสฉวนที่โด่งดังนักหนานั้น เกิดจากการที่ต้มแล้วต้มอีกของอาหารเก่านั่นเอง..!

พวกเรามาถึงที่วัดเอ๋อเหมยต้าฝอ เมื่อจอดรถลงมาแล้ว ก็ต้องรีบเข้าไปตีตั๋ว เพื่อเข้าชมละครเปลี่ยนหน้ากาก ในระยะแรกนั้นคิดว่ามีแต่คณะของเราคณะเดียว ที่ไหนได้..พอใกล้เวลาเท่านั้นเอง ก็มีผู้คนพรึ่บเข้ามาจนเต็มไปหมด แน่นขนัดไปทุกที่นั่ง..!