[เถรี]

แต่เมื่อขึ้นไปบนรถแล้ว มีที่ให้นั่ง กระผม/อาตมภาพก็นั่งลง ครั้นถึงเวลาคนขึ้นมาจนเต็มทางด้านท้ายแล้ว ครั้นจอดป้ายต่อไป มีญาติโยมที่เป็นผู้หญิงเดินขึ้นมา มองซ้ายมองขวาแล้ว เห็นพระสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่งของญาติโยมอย่างแน่นอนแล้ว ก็หย่อนก้นลงนั่งบนตักของกระผม/อาตมภาพเลย ทำเอากระผม/อาตมภาพแทบจะสะดุ้งหัวชนหลังคา แต่ว่าจะขยับหนีก็ไม่ได้ เนื่องเพราะว่าแม่เจ้าประคุณมองตาเขียวปั๊ด ประมาณว่าอาศัยแค่นี้ไม่ได้หรืออย่างไร ต้องทำท่าขยับตัวเสียขนาดนั้นด้วย ?!!

กระผม/อาตมภาพถึงได้เข้าใจว่า ทำไมพระภิกษุสามเณรของประเทศพม่า จึงนิยมนั่งบนหลังคารถโดยสารกันเต็มไปหมด ? โดยที่กระผม/อาตมภาพก็เห็นว่าข้างล่างยังมีที่ว่างอยู่ ทำไมท่านทั้งหลายจึงหาความสำรวมไม่ได้เลย ขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังคา เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้า หลังจากนั้นกระผม/อาตมภาพก็ขึ้นไปนั่งบนหลังคากับเขาเหมือนกัน..!

ดังนั้น..ในเรื่องของพระวินัยนั้น บางอย่างเราปรับได้ แต่ว่าถ้าไปปรับจนกระทั่งหมดสภาพของความเป็นพระธรรมวินัย ก็เป็นอันว่าพระพุทธศาสนาของเราต้องเสื่อมทรามลงเป็นแน่แท้..!

ในเมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ก็นึกได้ว่าในบรรดาเจ้าอาวาสใหม่นั้น มีคำถามว่า "พระภิกษุขับรถยนต์ผิดพระธรรมวินัยหรือไม่ ?" กระผม/อาตมภาพอยากจะเรียนกับท่านทั้งหลายว่า ถ้าอ่านพระวินัยปิฎกไม่ละเอียด แม้กระทั่งการนั่งรถยนต์ ก็ยังผิดพระวินัยเลย..!

ท่านทั้งหลายที่ได้ฟังตรงนี้อาจจะทำตาโต แต่ความจริงแล้ว องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงห้ามเอาไว้ว่า ไม่ให้พระภิกษุไปด้วยยาน ก็คือพาหนะ ไม่ว่าจะเป็นยานที่เป็นเกวียน ใช้แรงสัตว์ลากก็ดี ยานที่เป็นคานหาม เป็นวอสีวิกากาญจน์ที่ใช้คนหามก็ตาม นอกจากประการที่หนึ่ง เจ็บไข้ได้ป่วย เราจะเห็นว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ทรงมีข้อที่อนุโลมให้ยกเว้นได้

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ายวดยานคานหาม หรือว่าเกวียนนั้น ต้องใช้แรงคนแรงสัตว์ ถ้าหากว่าพระของเราซึ่งเป็นผู้ละกิเลสแล้ว ไปทำในลักษณะโดยสารแบบเต็มภาคภูมิ ก็จะกลายเป็นที่ตำหนิของนักบวชศาสนาอื่น หรือว่าศาสนิกของศาสนาอื่น ๆ ได้ แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงเมตตา อนุญาตให้สามารถที่จะโดยสารยานเหล่านั้นได้ ถ้าหากว่าเจ็บไข้ได้ป่วย