[เถรี]

แต่สังเกตได้ว่าเสียงของตัวเองดังขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าดังขึ้นเรื่อยนี่แปลว่าเครียดแล้ว..! พอรู้ตัวก็ต้องรีบดึงคนอื่นมารับหน้าที่ตรงนั้นแทน แล้วก็ไปเข้าส้วม ความจริงก็ไม่ได้ไปถ่ายหนักถ่ายเบาอะไรเลย หากแต่ไปนั่งภาวนา รักษาอารมณ์ใจจนทรงตัว แล้วก็ออกมาสู้กับงานใหม่

แล้วงานนั้นนั่นแหละ ที่ทำให้เห็นว่ากำลังของตนเองไม่พอสู้กับงาน เนื่องเพราะว่ายังมีการเลือกที่รัก มักที่ชัง ยังดูว่าคนนี้มีท่าทางว่าเป็นคุณหญิงคุณนาย ร่ำรวย คนนี้เป็นตาสีตาสา ยายมียายมาจากบ้านนอก ถ้าหากว่าลักษณะนี้ แปลว่ากำลังใจของตนเองแย่มาก เพราะว่าสงเคราะห์คนได้ไม่เสมอหน้ากัน ก็ถือว่ากำลังใจยังใช้ไม่ได้ เพราะถือว่าขาดอัปปมัญญาพรหมวิหาร

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงตั้งใจว่า เราจะต้องหาอัปปมัญญาพรหมวิหารมาใส่ใจตนเองให้ได้ วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือออกธุดงค์ เนื่องเพราะว่าการอยู่ในป่านั้น เราไม่มีอะไรที่จะสู้รบปรบมือ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้าย ภูตผีปิศาจ หรือว่าเทวดาที่มากลั่นแกล้ง นอกจากแผ่เมตตาอย่างเดียว

ในเมื่อตั้งใจเช่นนั้น จึงได้กราบขออนุญาตพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านออกธุดงค์ ท่านก็ปรารภว่า "ความรู้ของแกก็พอคุ้มตัวได้แล้ว นักธรรมชั้นเอกก็จบแล้ว สมาธิสมาบัติก็พอที่จะคล่องตัวอยู่บ้าง เพราะฉะนั้น..อนุญาตให้ออกธุดงค์ได้" ซึ่งโดยปกติแล้ว ถ้าอยู่วัดท่าซุงก็คือ ๕ พรรษาเหมือนกัน กว่าที่จะออกจากวัดได้ แต่ด้านของกระผม/อาตมภาพถือเป็นกรณีพิเศษ คือพรรษาที่ ๔ เท่านั้น

สถานที่ซึ่งตั้งใจไปก็คือเมืองลับแล ซึ่งเป็นรอยต่อระหว่างอำเภอสวรรคโลก จังหวัดสุโขทัย กับอำเภอเถิน จังหวัดลำปาง ตรงช่วงนั้นเป็นป่าดงดิบผืนใหญ่มหึมา แรก ๆ พอได้ยินว่ากระผม/อาตมภาพจะออกธุดงค์ พระพี่พระน้องก็อาสาติดตามกันใหญ่ รวมได้ ๗ - ๘ รูป แต่พอรู้ว่าจะไปที่ไหน ทุกคนถอนตัวหมด พูดง่าย ๆ ว่ามึงไปตายคนเดียวเถอะ..!

ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าผืนป่านั้น กระผม/อาตมภาพก็เข้าใจว่าทำไมคนอื่นไม่กล้ามา เพราะว่าเด็ก ๆ เคยเลี้ยงวัวเลี้ยงควายมาก่อน รอยเท้าวัวควายที่เต็มคอกเป็นอย่างไร ป่าที่เพิ่งก้าวเข้าไป รอยเท้าสัตว์แบบนั้นเลย..! ก็คือมากจนประมาณไม่ถูกว่าสัตว์มีสักเท่าไร ?!