[เถรี]

เมื่อพวกเราส่วนหนึ่งตามขึ้นไปถึง ถ่ายรูปหมู่กันแล้ว ก็กลับลงมาชั้นที่ ๒ ของหอระฆัง ซึ่งมีระฆังใบใหญ่มหึมาให้พวกเราได้ถ่ายรูปกันอีกวาระหนึ่ง เสร็จแล้วก็ค่อยเดินย้อนกลับไปยังศาลาสุขาวดีพุทธเกษตร ซึ่งทางด้านหน้าศาลานั้น มีราชรถของพระพุทธเจ้าในอดีตกาล ในปัจจุบันกาล และในอนาคตกาลอยู่ ๓ คัน

"น้องเจด้า" ขวัญใจประจำทริปได้ทำการถ่ายรูปมาอวดหลวงตาเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพเข้าไปกราบพระ ทำบุญด้านใน เมื่อถ่ายรูปเสร็จเรียบร้อย จึงทราบว่ายังมีวัดอยู่ทางด้านบนอีก โดยเฉพาะวัดเก่า ที่ต้องนั่งรถรางออกไปถึง ๑๒ กิโลเมตร จึงขอสละสิทธิ์ เดินทางกลับลงมา

ครั้นมานั่งรออยู่ตรงบริเวณที่เป็นที่พักและห้องน้ำ ก็ได้ข่าวว่า โดรนที่ทางเติมเต็มทราเวลนำมาเพื่อถ่ายรูปสวย ๆ นั้น ไม่ทราบเหมือนกันว่าบินพลาดอีท่าไหน จึงไปติดอยู่บนต้นไม้ที่บริเวณใกล้กับหอระฆัง แล้วก็ไม่สามารถที่จะกู้คืนมาได้ เพราะว่าป่าบริเวณนั้นรกทึบมาก จำเป็นต้องตัดใจ สละทิ้งไปโดยปริยาย..!

เมื่อพวกเรามากันครบถ้วน ผ่านการตรวจตั๋ว ซึ่งถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย เพราะว่าเจ้าหน้าที่ยึดตั๋วไปเลย ครั้นออกมาทางด้านนอก ก็มีรถรางมารอรับอยู่ แล้ว ขณะเดียวกันเมื่อพาพวกเราวิ่งออกไป กระผม/อาตมภาพถึงได้รู้ว่าหนทางไกลได้ขนาดนี้ เพราะว่าเป็นการวิ่งอ้อมไปครึ่งทะเลสาบทีเดียว ตอนที่เรานั่งเรือตรงเข้ามาก็ยังไม่รู้ว่าทะเลสาบใหญ่แค่ไหน แต่ตอนนั่งรถรางออกไปนั้น เห็นอย่างชัด ๆ ว่าใหญ่โตมโหฬารมาก..!

ทางด้านรถรางนำพวกเรามาลงจอดบริเวณที่เป็นทางเข้าร้านขายของที่ระลึกต่าง ๆ ซึ่งกระผม/อาตมภาพติดใจที่สุดก็คือรองเท้ายางรถยนต์ ที่พรรคคอมมิวนิสต์ใช้มาตั้งแต่สมัยลุงโฮ หรือว่าท่านโฮจิมินห์ เขามีการทำรองเท้ายางขนาดยักษ์เอาไว้ด้วย กระผม/อาตมภาพสองเท้ายัดเข้าไปข้างเดียวยังได้แค่มุมเล็ก ๆ ของรองเท้าข้างหนึ่งเท่านั้นเอง..!

พวกเราเดินต่อมาจนกระทั่งข้ามสะพาน ซึ่งขาเข้าไม่ได้ข้าม เพราะว่าเขาเอารถรางมารับ แล้วก็เลาะออกไปทางด้านลานจอดรถที่อยู่ไกลมาก อาหลันผู้เป็นมัคคุเทศก์บอกว่า ดูจากยอดเข้าออกที่บันทึกเอาไว้แล้ว มีคนมาก่อนเรา ๖,๐๐๐ กว่าคน..! ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่วันหยุด เพราะฉะนั้น..เขาจึงต้องจัดที่จอดรถเอาไว้ไกลหน่อย เพื่อที่จะได้เพียงพอกับรถที่มาถึง แต่ว่าเขาก็ทำได้ดีมาก เพราะว่ามีห้องน้ำอยู่ในบริเวณนั้นด้วย