.........
จดหมายฉบับที่ ๐๗๕.๑ - ๒๗ ก.พ.๔๐ ,
๐๗๖ - ๑๐ มิ.ย.๔๐
*** คุณครูอีกท่านหนึ่งผู้ยินดีเผยแพร่ธรรมะ
จากจดหมายของครูบาอาจารย์ ***
/โยคียุ้ย
.........
*** กราบขอบพระคุณครูบาอาจารย์
ที่มีเมตตาเสมอมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
ตามรายละเอียดที่ปรากฎในจดหมายครับผม ***
/ครูฉัตร
.........
*** ขอน้อมกราบขอบพระคุณ ครูบาอาจารย์
พระครูธรรมธรเล็ก สุธมมปัญโญ ครูบาเหนือชัย โฆสิโต
เมตตาไม่มีประมาณในวันวาน...เสาร์ห้า
ยินดีที่ได้พบปะ พูดคุยกับคุณ... ญ ผู้หญิง อ่องอ๋า
เถรี เป็นครั้งแรก...ถือโอกาสมอบของเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มากค่า
โมทนาบุญกับทุก ๆ ท่านค่ะ ***
/ครูหญิง
.............................................
ศูนย์ต้นน้ำ
๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๐
ฉัตรชัยน้องรัก
ดีใจที่ได้รับจดหมาย กำลังคิดถึงพอดี เนื่องจากมีกำหนดลงหาดใหญ่ ๒๕ เมษายนนี้ ค้างบ้านเดิม ๓-๔ วัน
เป็นเรื่องธรรมดา “วิทยาเกียจซ้อมหัด หายเสื่อม” โบราณว่าไว้นานแล้ว อย่าโทษตัวเองมากเลย…
การย้ำคิดกับความผิดพลาดทำให้จิตกังวลเศร้าหมอง ถ้าตายตอนนั้นตกนรก ถ้าย้ำคิดเรื่องดี ๆ ก็รีบคิดไปเถิด ยิ่งบ่อยยิ่งดี...
ตราบใดที่ถือแท่งเหล็กไว้ ถึงไม่ยื่นเข้ากองไฟมันก็หนัก ทางที่ดีโยนแท่งเหล็กทิ้งเสีย นอกจากไม่ร้อนแล้วยังเบาอีกด้วย
ท่านชาติชายอยู่มุกดาหารไม่ยอมกลับ ท่านสมพงษ์รับบทหนัก อาจต้องเป็นเจ้าอาละวาดเร็ว ๆ นี้ ท่านปรีชาสบายดี
คงพบกันที่หาดใหญ่ (เช้า ๒๖)
พระเล็ก
.............................
ศูนย์ต้นน้ำ
๑๐ มิถุนายน ๒๕๔๐
ฉัตรชัย....
สายน้ำไหลซอกซอนไปเรื่อย ๆ พบสิ่งกีดขวางก็ลัดเลาะหลีกเร้นจนพบทางที่จะมุ่งหน้าต่อไป จนกระทั่งพบวัตถุใหญ่โตกว้างขวางปิดบังอยู่ ไม่สามารถไปต่อได้ สายน้ำจะหยุดยั้งรอคอย ระดมพลที่ค่อย ๆ มากขึ้น..มากขึ้น จนกระทั่งเอ่อท้นหลากล้นข้ามไป หรือสิ่งกีดขวางต้านทานไม่ไหว ก็พังไปเอง...
จงเป็นอย่างสายน้ำ อ่อนนุ่ม เยือกเย็น แต่เปี่ยมด้วยพลัง ไม่ปะทะโดยไม่จำเป็น รู้จักสั่งสมพลังรอเวลาและโอกาส เมื่อโอกาสมาถึง เมื่อพลังเพียงพอก็ยังค่อย ๆ หลากล้นไป หากแต่สิ่งกีดขวางต้านทานไม่ไหว พังทลายไปเองต่างหาก...
จากใจจริง
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ