[เถรี]

ครั้นพวกเราเดินทางฝ่าทั้งหมอก ทั้งสายฝนที่พรำ ๆ ลงมาเป็นระยะ ขึ้นไปจนถึงด้านบนก็เป็นเวลาเกือบ ๔ โมงเย็น ต้องไปต่อรถตู้ จากรถตู้วิ่งขึ้นไปไม่ถึง ๒ นาที ซึ่งอาหลันบอกว่า "ตดไม่ทันจะหายเหม็น" ก็ต้องลงจากรถตู้ไปขึ้นลิฟท์ จากลิฟท์ที่น่าจะประมาณ ๒ หรือ ๓ ชั้นตึกเท่านั้น เราก็ต้องไปต่อรถตู้ใหม่ คราวนี้วิ่งไม่ถึง ๑ นาที ประมาณว่า "ยังไม่ทันจะได้ตด" เสียด้วยซ้ำไป ก็ขึ้นไปถึงสถานที่ซึ่งต้องรอลิฟท์ใหญ่ ที่จะบรรทุกคนครั้งละ ๒๐ คน เพื่อขึ้นไปชมสะพานแก้วมังกรเมฆ

พวกเราต้องไปเข้าแถวร่วมกับนักท่องเที่ยวอื่น ๆ เพื่อที่จะรอในการขึ้นลิฟท์ไปด้วยกัน มีการขยับไปเป็นระยะ ๆ ให้ชื่นใจอยู่เหมือนกัน ในขณะเดียวกันอาหลันก็เล่าเรื่องสนุก ๆ ให้ฟังอยู่ตลอดเวลา ซึ่งกระผม/อาตมภาพเห็นว่า นี่นับเป็นมัคคุเทศก์มืออาชีพเลยทีเดียว โดยเฉพาะพูดไทยได้ชัดมาก แม้ว่าหลายต่อหลายคำนั้นจะเป็นการออกเสียงจากการเรียนภาษาไทยโดยตัวเขียนภาษาอังกฤษก็ตาม อย่างเช่น ฝ.ฝา ออกเสียงเป็น ผ.ผึ้ง เป็นต้น

เมื่อได้คิวพวกเราขึ้นไป ก็ได้ยินนักท่องเที่ยวคณะหนึ่ง ซึ่งมีคนไทยอยู่ด้วย บอกว่า "พวกเราไม่น่าจะได้เห็นอะไร เพราะว่าข้างล่างหมอกหนักขนาดนี้" แต่ปรากฏว่าทันทีที่ลิฟท์ใหญ่ซึ่งขึ้นไปสูงถึง ๓๐๐ กว่าเมตร พ้นจากชั้นหมอกขึ้นไป แสงแดดด้านบนก็จัดจ้าให้พวกเราได้เฮกันตรึม..! สรุปก็คือไม่ว่าจะถ่ายรูปที่ไหน ก็ดูสวยดูงามไปเสียหมด ต้องกราบขอบพระคุณเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ที่ให้การอนุเคราะห์สงเคราะห์ในครั้งนี้

ครั้นเมื่อถ่ายรูปหมู่แล้ว กระผม/อาตมภาพก็เดินเลาะไปทางด้านซ้ายมือ ตามสะพานแก้วมังกรเมฆไปเรื่อย ๆ เนื่องเพราะว่าเป็นบุคคลที่ไม่กลัวความสูง จึงหยุดถ่ายรูปเป็นระยะไป เมื่อเดินไปจนสุดสะพานแล้ว ก็เป็นทางเดินลาดซีเมนต์ อ้อมภูเขาไปทางด้านหลัง มีสะพานซึ่งมีขั้นห่าง ๆ อยู่ให้ได้เล่นกันสนุกและหวาดเสียว แต่เขาไม่ให้พระเล่นด้วย..! โดยเฉพาะสะพานข้ามวัฏสงสารนั้น เขาปิดสระน้ำอยู่ แต่ต่อให้ไม่ปิด ก็คงไม่มีใครลงไปเล่น เพราะว่าอากาศแค่ ๙ องศาเซลเซียสเท่านั้น..!

พวกเราเดินเลาะขึ้นไป จนกระทั่งเจอวัดวาอารามอยู่ข้างบนภูเขา จึงได้ไปอาศัยเข้าห้องน้ำก่อน แล้วค่อยเข้าไปกราบพระ กระผม/อาตมภาพทำบุญแบบเศรษฐี ก็คือหยอดธนบัตรใบละ ๕๐,๐๐๐ ด่องลงตู้ไปเลย..!