[เถรี]

คราวนี้เรามาว่ากันทีละประเด็น ประเด็นแรกก็คือ ท่านไม่ทราบว่าจะลงโทษอย่างไร ? แจ้งข้อหาไม่ถูก ความจริง สามารถนำไปให้เจ้าคณะปกครองในพื้นที่ ก็คือเจ้าคณะตำบลที่เกิดเหตุนั้นทำการสึกหาลาเพศให้ได้

แต่ว่าจะแจ้งข้อหาไหน ? ถ้าท่านทั้งหลายศึกษาในกฎมหาเถรสมาคม ฉบับที่ ๒๑ ปีพุทธศักราช ๒๕๓๘ ว่าด้วยเรื่องนิคหกรรม ก็คือการให้สละสมณเพศ ท่านระบุบุคคลเอาไว้ ๓ ประเภทใหญ่ ๆ

ประเภทที่ ๑ ก็คือบุคคลผู้ต้องนิคหกรรม ก็คือโดนคำสั่งลงโทษ ไม่ถึงขนาดให้ลาสิกขา แต่ไม่ยอมรับโทษนั้น ๆ ในเมื่อดื้อมา ไม่ยอมรับโทษเบา ก็เอาโทษหนักไปเลย ก็คือสึก..!

ประเภทที่ ๒ ผู้ที่ละเมิดพระธรรมวินัยเป็นอาจิณ เจ้าอาวาสหรือว่าพระอุปัชฌาย์อาจารย์มีการตักเตือนแล้ว แต่ไม่ประพฤติตนให้ดีขึ้น ปัจจุบันนี้มีเยอะทีเดียว เพียงแต่ว่าเจ้าอาวาสหลายท่านก็เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ เพราะว่าไม่อยาก "เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ" เนื่องเพราะว่าคนชั่วเขาไม่กลัวที่จะทำความชั่วเพิ่มขึ้น ก็เลยกลายเป็นว่าคนดีต้องเกรงใจคนชั่วไป แต่ไม่ใช่ที่วัดท่าขนุนนี้ เพราะว่าที่วัดท่าขนุนนี้ กระผม/อาตมภาพถือว่า "กูชั่วกว่า เพราะฉะนั้น..มึงไม่ต้องมาซ่าตรงนี้..!"

ประเภทที่ ๓ ก็คือบุคคลที่ไม่ได้สังกัดวัด หรือว่าไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ที่พระอุปัชฌาย์อาจารย์สามารถยืนยันได้

ถ้าหากว่าอยู่ในลักษณะนี้ให้สละสมณเพศ คือสึกได้เลย ก็แปลว่าเราสามารถลงโทษท่านในฐานะบุคคลที่ไม่มีสังกัดวัด หรือว่าไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง

แต่ก็อย่างที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเจ้าคุณแย้ม - พระธรรมวชิรานุวัตร, ดร. (แย้ม กิตฺตินฺธโร) เจ้าคณะภาค ๑๔ ท่านบอกนั่นแหละ "ลงโทษไอ้พวกนี้ขาดทุนทุกที เพราะว่าต้องซื้อเสื้อผ้าให้มันด้วย" กระผม/อาตมภาพก็เจอมาเองแล้ว ในเมื่อเขายอมสึก แต่ไม่มีผ้าใส่ ก็ต้องให้คนวิ่งไปซื้อให้