[เถรี]

ประการต่อไปก็คือ พวกเราพลาดแล้วพลาดอีก แต่ไม่เข็ด ไม่เบื่อจริง ๆ ไม่หน่ายจริง ๆ กลายเป็นเบื่อ ๆ อยาก ๆ แม้กระทั่งชีวิตฆราวาสก็เหมือนกัน หลายต่อหลายคนก็บวชแล้วสึก บวชแล้วสึก ก็เพราะว่าเบื่อ ๆ อยาก ๆ ไม่เบื่อจริง ไม่เข็ดจริง ก็เลยไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาประพฤติปฏิบัติ เพื่อที่จะหลีกหนีกิเลสอย่างแท้จริง

ในเมื่อกำลังใจไม่เพียงพอ ทำไม่ต่อเนื่อง แถมยังไม่รู้จักเข็ดจักหลาบกับความผิดพลาดของตัวเอง ก็ต้องแสวงหาความเจ็บปวดกันต่อไป..!

หลายท่านก็คงจะรู้ดีว่า ตอนเปลี่ยนจากพรหมจากเทวดาลงมา กำลังใจแย่กว่าหมานั้น รสชาติของชีวิตเป็นอย่างไร ? ถ้าไม่เข็ด ก็คงจะเป็นยิ่งกว่าหมาเสียอีก แต่ถ้าหากว่าวันไหนเข็ด เราก็จะตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติ ล้มลุกคลุกคลานไปเรื่อย จนกว่าจะเข้มแข็งและยืนหยัดได้ด้วยตนเอง

หลังจากนั้นแล้วก็ใช้ปัญญาในการพินิจพิจารณา หาทางหลีก หาทางหนีจากวัฏสงสารนี้ ท้ายที่สุดก็ไม่ต้องหาอะไรมาก เลี้ยวเข้าหา ศีล สมาธิ ปัญญา ก็คือมรรค ๘ นั่นแหละ ทำให้จริง ๆ เท่านั้น

ถ้าหากว่าทำจริงจังและต่อเนื่อง ปัญญาก็จะเกิดมากขึ้นเรื่อย จะรู้ว่าจัดการกับ รัก โลภ โกรธ หลง แต่ละอย่างได้อย่างไร ถึงจะทำให้เราได้ประโยชน์ กำลังใจดีขึ้นไปกว่านี้ เจริญขึ้นไปกว่านี้ แล้วจนท้ายที่สุดก็สามารถปล่อยวางทุกอย่างได้ หลุดพ้นจากกองทุกข์ เข้าสู่พระนิพพาน แม้ว่าจะเป็นเรื่องยาก แต่ก็ต้องทำ เพราะว่าถ้าไม่ทำ เรื่องที่ยากกว่านั้นก็จะมาอีก

สำหรับวันนี้เลยเวลามามากแล้ว ก็ขอเรียนถวายแก่พระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๑๗ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)