[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๖ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗ อากาศตามที่ดูจากโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ ๑๗ องศาเซลเซียส แต่ว่าเครื่องวัดอุณหภูมิที่ติดอยู่ของวัดท่าขนุน ระบุว่าอยู่ที่ ๑๔ องศาเซลเซียส แปลว่าเครื่องวัดอากาศของกรมอุตุนิยมวิทยานั้น ประมวลด้วยการคำนวณสภาพรวมทั้งหมด โดยเฉพาะเป็นการวัดอากาศในตู้สกรีน ไม่ใช่อากาศที่อยู่ภายนอกอย่างแท้จริง จึงมีความแตกต่างกัน ๒ - ๓ องศาเซลเซียสเป็นปกติ

กระผม/อาตมภาพเมื่อบิณฑบาตและฉันเช้าเรียบร้อยแล้ว ก็ต้องมาทำการติดต่อร้านโปรไบค์ เพื่อที่แจ้งว่าวันนี้จะเข้าไปดูหมวกนิรภัย ซึ่งทางไอ้ตัวเล็กได้ประสานงานเอาไว้ก่อนแล้ว เนื่องจากว่าทางพันตำรวจเอกมนตรี แตงโต ผู้กำกับสถานีตำรวจภูธรทองผาภูมิ ท่านทำโครงการขับขี่จักรยานยนต์ด้วยความปลอดภัย สวมหมวกนิรภัยทุกคน โดยเฉพาะเน้นไปที่บรรดาเด็กวัยรุ่น ซึ่งความคึกคะนองทำให้เกิดอุบัติเหตุเนือง ๆ จึงได้ติดต่อไปทางโรงเรียนมัธยม และโรงเรียนขยายโอกาสซึ่งมีชั้นมัธยมต้น ว่าจะทำโครงการแจกหมวกนิรภัยให้นักเรียนฟรี

ความจริงแล้วนักเรียนทั้งหลายเหล่านี้ เมื่อมีรถจักรยานยนต์ขับขี่ก็มีหมวกนิรภัยอยู่แล้ว แต่ด้วยเหตุที่ว่าทางบริษัทห้างร้านที่จำหน่ายรถจักรยานยนต์นั้น แม้ว่าถูกบังคับให้ต้องแถมหมวกนิรภัย ก็พยายามแถมในส่วนที่ราคาต่ำเตี้ยเรี่ยดินที่สุด เพื่อให้ตนเองมีกำไรมากที่สุด จึงมักจะเป็นหมวกนิรภัยห่วย ๆ ประเภทที่เรียกว่า "ไข่เค็มผ่าซีก"..!

โดยเฉพาะวัสดุนั้น พอเก่าหน่อยก็กรอบแตกโดยง่าย นิสัยของวัยรุ่นก็คือ ถ้ามีอะไรที่ไม่เท่ ทำไปแล้วเพื่อนฝูงหัวเราะเยาะก็ไม่ทำเสียเลย ดังนั้น..จึงโดนตำรวจจับและตักเตือนอยู่เสมอ ในเรื่องให้สวมหมวกนิรภัยระหว่างขับขี่รถจักรยานยนต์ แต่ก็มักจะฝ่าฝืนกันเป็นปกติ

หมวกนิรภัยมีไว้สำหรับแขวนที่แฮนด์รถเท่านั้น เมื่อถึงเวลาใกล้ด่านตรวจก็หยิบขึ้นมาสวมเสียหน่อยหนึ่ง พอเป็นพิธี ครั้นผ่านด่านตรวจไปแล้ว ก็ห้อยเอาไว้ที่แฮนด์รถจักรยานยนต์ หรือไม่ก็บางคัน ถ้ามีตะกร้าใส่ของทางด้านหน้า ก็เป็นที่สิงสถิตของหมวกนิรภัยไปโดยปริยาย

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น กระผม/อาตมภาพที่ได้รับการนิมนต์ให้เข้าร่วมโครงการ โดยเฉพาะเป็นฝ่ายหาทุนในการหาซื้อหมวกนิรภัยให้ถูกใจเด็ก จึงจำเป็นที่จะต้องสืบหาข้อมูลต่าง ๆ แต่ครั้นจะไปลงมือเองก็เลยวัยเสียแล้ว จึงได้มอบหมายให้ไอ้ตัวเล็กไปช่วยจัดการให้ด้วย เพราะว่าหมวกนิรภัยแบบดี ๆ ราคาก็อยู่ที่ ๒,๐๐๐ กว่า ๓,๐๐๐ บาท ในแบบที่พอจะรับได้ก็อยู่ที่ ๑,๐๐๐ กว่าบาท จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องหาแบบที่ถูกใจเด็ก ๆ ให้ได้

แล้วขณะเดียวกันราคาก็ต้องต่ำที่สุดเท่าที่จะต่ำได้ ไอ้ตัวเล็กจึงต้องไปหาข้อมูล และต่อรองกับทางร้านค้า จนกระทั่งวันนี้ กระผม/อาตมภาพจึงได้มีโอกาสที่จะเดินทางไปดูถึงร้านค้าด้วยตนเอง