[เถรี]

ชาตินี้อยู่มาถึง ๖๕ ย่าง ๖๖ ปี กระผม/อาตมภาพก็ยังอัศจรรย์ใจอยู่ ทั้ง ๆ ที่อายุตนเองที่ดูครั้งแรกนั้นอยู่ที่ ๒๗ ปีเท่านั้น..! หลังจากที่สร้างคุณงามความดีโดยไม่ประมาท ระมัดระวังให้ตนเองประกอบกุศลเอาไว้ เป็น "เสบียงบุญ" ในการเดินทางไปโลกหน้า ไม่ทราบเหมือนกันว่ากลายเป็นอะไร ชีวิตถึงได้ยืนยาวมาจนถึงปัจจุบันนี้ ทั้ง ๆ ที่บางครั้งก็นั่งดูตัวเองหมดลมหายใจ เพราะว่าทนอาการเจ็บไข้ได้ป่วยไม่ไหว..!

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่อยู่เกาะพระฤๅษี น่าจะประมาณ ๔ ทุ่มกว่า ๕ ทุ่ม มีความรู้สึกว่ามือเท้าเย็นเข้ามา เย็นเข้ามา นั่นเป็นอาการของไฟธาตุหมด เมื่อเย็นหนักเข้า ๆ ก็เกิดอาการหลอน รู้สึกว่าตัวกำลังนอนอยู่ แต่จมน้ำลงไป พอจมูกจมลงใต้น้ำ ด้วยความที่สติยังครบถ้วน ก็รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหยุดหายใจแล้ว จึงค่อย ๆ กำหนดดูไปเรื่อย ว่าจิตจะออกจากร่างตอนไหน ? ปรากฏว่านอกจากตัวจะจมลงใต้น้ำแล้ว ยังจมลึกลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งท้ายที่สุด มีความรู้สึกเหมือนแผ่นหลังติดกันโคลนเย็นเยือกที่ใต้แม่น้ำ เมื่อกระทบโคลนนั้นแล้ว ร่างกายก็ค่อย ๆ ลอยสูงขึ้นมา ๆ

เมื่อจมูกพ้นน้ำ ปรากฏว่าร่างกายกระตุกเฮือกแล้วหายใจเองใหม่ ครั้นเมื่อดูนาฬิกาปรากฏว่าเป็นเวลาตี ๕ กว่าแล้ว เป็นเรื่องที่อัศจรรย์มาก ทั้ง ๆ ที่ดูตนเองอยู่ รู้สึกว่าแค่ไม่กี่นาที แต่ระยะเวลากลับผ่านไปเนิ่นนานขนาดนั้น แล้วถ้าคนเราขาดลมหายใจนานขนาดนั้น มั่นใจว่าต่อให้กลับมาก็น่าจะพิกลพิการไปเลย แต่กลับรอดมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยเฉพาะบางครั้งนั้น ถึงขนาดโดยพระยายมราชท่านพูดใส่หน้าว่า "ยังไม่ถึงเวลา ให้กลับไปก่อน" กระผม/อาตมภาพก็ยังสงสัยอยู่ คำว่า "เวลา" นั้นทำไมถึงได้ยืดยาวออกมาเรื่อย ๆ..!

แต่ในเมื่อสังขารตนเองก็ชำรุด หาหมออยู่ไม่เว้นแต่ละวัน รถก็ชำรุด เข้าศูนย์ฯ อยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า หมาที่เลี้ยงเอาไว้ก็เจ็บไข้ได้ป่วย ทำท่าจะไปแหล่ ไม่ไปแหล่ ถึงได้บอกกับคุณยายลีลาจังว่า "ถ้าอยากจะให้หลวงพ่อมาส่ง ก็ต้องกัดฟันทนเอาไว้ จนกว่าหลวงพ่อจะจบภารกิจกลับมา" ซึ่งไม่แน่ใจว่าคนจะตายก่อน หรือหมาจะตายก่อน..! หรือรถอาจจะพังอีกรอบก็ได้ ตามความอนิจจังที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้

สำหรับวันนี้ก็เล่าเรื่องเหลวไหลให้กับพระภิกษุสามเณรและญาติโยมทั้งหลายได้ฟังแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๑ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)