[เถรี]

กระผม/อาตมภาพต้องให้ท่านบรรณ (พระสุบรรณรักษ์ ปญฺญาวุฑฺโฒ) นำไปผ่าตัดที่ปศุปาลัน มหาวิทยาลัยมหิดล วิทยาเขตไทรโยค ปรากฏว่าตอนนี้น่าจะเป็นเนื้องอกประเภทเดียวกันอีก เมื่อผ่าตัดกลับมา คุณยายเธอก็ผอมโกรก เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เมื่อเช้าก่อนที่จะออกเดินทาง จึงได้นำเอาหลอดฉีดยา ดูดนมสดป้อนคุณยายเธอไปเกือบ ๑ กระป๋องนม

ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่ากระป๋องนมสมัยนี้ อย่างเก่งก็บรรจุประมาณแค่ ๑๕๐ - ๑๖๐ ซีซีเท่านั้นกระมัง ? กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้ดูว่ากระป๋องนมสดสมัยนี้บรรจุกี่ซีซี แต่ว่าคุณนายก็กินเข้าไปจนเกือบหมดเหมือนกัน หลังจากนั้นกระผม/อาตมภาพก็บอกไว้ว่า "ถ้าจะตาย อย่างไรเสียก็รอหลวงพ่อกลับมาส่งก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าแกไปส่งเดช อาจจะหลงลงข้างล่าง หรือกลับมาเกิดเป็นหมาใหม่ หลวงพ่อก็ไม่รับผิดชอบเลี้ยงดูแล้วนะ"

เนื่องเพราะว่าการเลี้ยงหมานั้น นอกจากเป็นภาระแล้ว ยังเคยเห็นพระสังฆาธิการจำนวนมากด้วยกัน ที่เลี้ยงหมาแบบใกล้ชิด เมื่อถึงเวลาผู้ใต้บังคับบัญชามากราบ ปรากฏว่าหมานั่งอยู่บนตัก จนไม่ทราบว่ากราบเจ้าของหมา หรือว่ากราบหมากันแน่..!? หรือบางทีพอกราบ ปรากฏว่าหมาเลียหัวเสียแล้ว หรือว่าบางท่านดวงเฮงยิ่งกว่านั้นอีก กำลังคุกเข่ากราบ เจ้าหมาก็ย่องไปข้างหลัง ยกขาฉี่รดเสียอย่างนั้น..! จึงทำให้กระผม/อาตมภาพไม่ยินดีที่จะเลี้ยงหมาในลักษณะแบบนั้นเลย

อีกอย่างหนึ่งกระผม/อาตมภาพก็มีประสบการณ์ที่วัดท่าซุงมา ก็คือเมื่อไปธุดงค์ ๑๕ วันกลับมา ปรากฏว่าหมาเกือบอดตาย..! เนื่องเพราะว่าไม่ยอมรับอาหารจากคนอื่น วัน ๆ ก็ไปนอนอยู่ตรงผ้าเช็ดเท้าหน้ากุฏิ จึงตั้งใจไว้ตั้งแต่ยุคนั้นแล้วว่าจะไม่เลี้ยงหมาอีก คุณยายลีลาจังนี่ถือว่าเป็นนอกเหตุเหนือผล เนื่องเพราะว่าส่งเขาไปตกระกำลำบาก จึงต้องเอากลับมาดูแล ในลักษณะกึ่งเป็นเจ้าของ

แต่ว่าในขณะเดียวกันหมาตัวอื่น ๆ เมื่อถึงเวลา ก็ยัดเยียดตัวเองมาอยู่ที่หน้าสำนักงานกุฏิเจ้าอาวาสเอง ในปัจจุบันนี้ถ้าหากว่าขยับเดิน อย่างน้อย ๆ ก็จะมีวิ่งตามไป ๗ - ๘ ตัว โดยเฉพาะแก๊งลูกของ "เจ้าโกโก้" เจ้าโกโก้นี่ต้องบอกว่าเป็น "คุณแม่วัยใส" เนื่องเพราะว่าอายุยังไม่ทันจะถึงปีก็ท้องเสียแล้ว แล้วลูกเจ้าโกโก้ชุดแรกนั้น ก็มายึดหน้า่สำนักงานเจ้าอาว่าสวัดท่าขนุน จนกระผม/อาตมภาพต้องเลี้ยงเอาไว้ทั้งชุดเลย มีเจ้าชานม ชาเย็น โอเลี้ยง ช็อกโกแลตปั่น เป็นต้น แล้วลูกชุดถัดมาก็ยังมีมาร่วมแก๊งอยู่ด้วย จึงทำให้กลายเป็นแก๊งหมาหน้ากุฏิสำนักงานเจ้าอาวาส..!