[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๒๘ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพออกจากที่พัก คือเฮือนฮิมน้ำรีสอร์ท ตรงไปยังสำนักสงฆ์ถ้ำป่าอาชาทอง พอไปถึงก็เป็นเรื่องเลย ก็คือเขาให้ไปจอดที่ลานพระไพรีพินาศ กระผม/อาตมภาพก็เลยต้อง "ของขึ้น" อาละวาดอยู่ตรงนั้นเอง..!

เนื่องเพราะว่าการจัดงานออกนิโรธกรรมของครูบาเหนือชัย โฆสิโตนั้น จัดมานับสิบปีแล้ว แต่ว่าไม่เคยแก้ไขปัญหาอะไรให้ดีขึ้นกว่าเดิมเลย ถ้าหากว่าเป็นทางวัดท่าขนุน เมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้ว ก็จะมีการสรุปข้อผิดพลาด หรือสิ่งที่ควรจะปรับปรุงแก้ไข เพื่อความคล่องตัวของงานให้มากขึ้น

แต่นี่ไม่เคยคิดเลยว่าบรรดาพระเถระนั้น เมื่อถึงเวลารับไทยธรรมมาแล้ว ซึ่งบางทีก็มาเป็นเข่ง เป็นตะกร้า ๓ ชิ้น ๔ ชิ้นด้วยกัน..! แล้วไล่ให้รถไปจอดไกลลิบ ผู้ที่รับไทยธรรมไปส่งส่วนใหญ่ก็คือคนขับรถ ต้องเดินแบกของกันปางตาย แต่ว่าเก็บสถานที่ใกล้ ๆ เอาไว้สำหรับประธานฝ่ายฆราวาส กระผม/อาตมภาพจึงต้องบอกว่า "กูสั่งให้จอดตรงนี้..!" เรื่องถึงจะได้จบลง

เนื่องเพราะว่าบรรดาผู้ที่รับงานนั้น น่าจะไม่มีการประสานงานกันมาก่อน เมื่อครูบาเหนือชัยท่านเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่สามารถที่จะลงมาสั่งงานได้ถนัด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีการมอบหมายให้ผู้รับผิดชอบแต่ละฝ่ายโดยเด็ดขาดลงไป อะไร ๆ ก็ "ต้องถามแม่อี๊ด" อะไร ๆ ก็ "ต้องถามท่านสุทธิพงษ์" หรือไม่ก็ "ขอเรียนถามครูบาก่อน" ถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพไม่อาละวาดไป ก็ไม่จดจำกัน แต่เชื่อเถอะ..ถึงอาละวาดไปแล้วก็ตาม ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะจำถึง ๓ วันหรือเปล่า..!?

เนื่องเพราะว่าผู้จัดงานนั้น ส่วนใหญ่แล้วไปเอาใจฆราวาส กลัวเขาจะไม่มาให้การสนับสนุนทางวัด กลัวว่าเขาจะไม่มาทำบุญอีก จึงต้องอำนวยความสะดวกให้ฆราวาสมีความคล่องตัวมากที่สุด ส่วนพระจะเป็นอย่างไรก็ได้..! แล้วท่านทั้งหลายลองนึกดูว่า ถ้าปีนี้ตุ๊พ่อสิงห์ (พระอธิการสิงห์ วิสุทฺโธ) เจ้าอาวาสวัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ ซึ่งอายุ ๘๖ ปี หรือว่าครูบาบุญยัง วัดห้วยน้ำอุ่น ซึ่งอายุ ๘๕ ปี ต้องเดินทางขึ้นมาลานพระไพรีพินาศ แล้วถึงเวลาก็ต้องเดินกลับไป ถ้าท่านทั้งหลายนึกไม่ออกว่าไกลแค่ไหน ก็ประมาณครึ่งกิโลเมตรเท่านั้น..! แล้วพระแก่ขนาดนั้นจะเดินไหวไหม ?