[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ เนื่องจากต้องประชุมคณะกรรมการโครงการอบรมบาลีก่อนสอบ ของคณะสงฆ์ภาค ๑๔ ที่วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) อย่างไรเสียก็เดินทางกลับวัดท่าขนุนไม่ทันอยู่แล้ว กระผม/อาตมภาพจึงต้องบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ในระหว่างเดินทางอยู่ ซึ่งถ้ามีเสียงรบกวนเข้ามาก็ต้องขออภัยต่อทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง

สำหรับวันนี้มีหลายเรื่องหลายราวที่อยากจะกล่าวถึง เรื่องแรกก็คือ Buddha Boy ซึ่งบรรดานักข่าวอ่านชื่อว่า ราม บรอมจัน ความจริงคำนั้นต้องอ่านว่า พรหมจรรย์ แต่ด้วยความที่เราไม่เคยชินกับภาษาอินเดีย ทำให้ไม่รู้ว่าจะอ่านเป็นภาษาไทยอย่างไร อย่างเช่นนายกรัฐมนตรีของประเทศอังกฤษ ก็คือนายริซี ซึ่งถ้าหากว่าออกเสียงเป็นภาษาไทยก็คือริสี หรือที่เราอ่านว่ารึสี แล้วก็กลายเป็นฤๅษีนั่นเอง

เรื่องของ Buddha Boy นั้น ต้องบอกว่าเป็นเรื่องปกติ เนื่องเพราะว่าแม้จะมีความสามารถในการเข้าฌานเป็นเดือนเป็นปีก็ตาม แต่ว่าไม่ใช่ความสามารถในการใช้กำลังใจตัดกิเลส เมื่อถึงเวลากำลังใจคลายตัวออกมา รัก โลภ โกรธ หลง ต่าง ๆ ก็ประเดประดังเข้ามาเหมือนเดิม ถ้าสามารถที่จะจัดการได้ดี อย่างเก่งก็ "ว้าวุ่น" ไปพักหนึ่ง แต่ถ้าจัดการไม่ได้ ก็จะมีลักษณาการแบบที่เห็นอยู่ ก็คือมีการละเมิดศีล มีการประพฤติผิดข้อห้ามต่าง ๆ จนกลายเป็นที่ตำหนิติเตียนบ้าง ผิดพลาดถึงขนาดกลายเป็นอาชญากรรมบ้าง..!

เรื่องพวกนี้นักปฏิบัติทั้งหลายต้องสังวรระวังให้ดี เพราะว่าเราท่านทั้งหลาย ส่วนใหญ่ก็อยู่ในลักษณะของการใช้กำลังใจข่มกิเลสเอาไว้ ซึ่งจะสามารถใช้ได้แค่ไม่นานเท่านั้น หลังจากนั้นแล้วถ้าหากว่ากำลังใจไปถึงทางตัน ก็มักจะคลายออกมาเอง ถ้าเราไม่รีบหาวิปัสสนาญาณมาพินิจพิจารณา กำลังใจของเราก็จะวิ่งไปหา รัก โลภ โกรธ หลง แล้วสิ่งที่เราเก็บกดเอาไว้ทั้งหมด ก็จะมาแบบฟ้าถล่มดินทลาย..! ส่วนใหญ่แล้วก็จะรับมือไม่ไหว ทำให้เราสูญเสียครูบาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงไปหลายต่อหลายรูปแล้ว

ส่วนใหญ่ญาติโยมก็มักจะไม่เข้าใจว่า การประพฤติปฏิบัติในเรื่องของสมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานนั้น มีทั้งในประเภทกดกิเลสเอาไว้ชั่วคราว และประเภทที่สามารถชำระสะสางกิเลสไปตามลำดับกำลังใจของตน เมื่อถึงเวลาเห็นท่านทั้งหลายเหล่านั้นมีความสามารถพิเศษ ก็ไปรบกวนกันชนิด "หัวไม่วาง หางไม่เว้น" ทำให้ท่านไม่มีเวลารักษากำลังใจสำหรับตนเอง จนกลายเป็นตบะแตก กิเลสตีกลับ เสียหายมามากต่อมากแล้ว..!