[เถรี]

ถาม : การที่เรามองเห็นว่า สิ่งที่คน ๆ หนึ่งคิด รู้สึก หรือกระทำ เป็นทางที่น่าสงสาร คือเรารู้สึกสงสาร เศร้าสลด เขาเรียกว่า สลดในธรรมได้หรือเปล่าคะ ?
ตอบ : เรียกว่า ธรรมสังเวช

ถาม : แล้วความรู้สึกนี้ ทำให้เศร้าหมอง
ตอบ : ไม่ใช่หมอง เราต้องเปลี่ยนเป็นเข็ด เป็นเบื่อ คือ สงสารว่าเขาไม่รู้จักทางที่หลุดพ้น ในเมื่อเราเบื่อแล้ว เราเห็นทางแล้ว เราก็รีบไปของเราให้เต็มที่

ถาม : แล้วความรู้สึกนี้สงสารนี้คาอยู่ในใจ จะผิดพลาดทางเทคนิคอะไรหรือเปล่าคะ ?
ตอบ : ไม่ได้ผิดพลาด ตัวนั้นควรจะมีอยู่ แต่ว่าให้ดูข้อผิดพลาดของเขาเป็นบทเรียน แล้วเราก็รีบไปของเรา

ถาม : แล้วทำอย่างไร ที่จะหยุดความรู้สึกนี้ ?
ตอบ : ไม่ต้องหยุด ถ้าหยุดแล้วจะเดินผิดทาง

ถาม : แต่มันห่อเหี่ยวนะคะ
ตอบ : แสดงว่าเราแบก ก็แค่เลิกแบก ดูเป็นบทเรียน เก็บเอามาใช้งาน ดูว่าเขาเป็นอย่างไร เสร็จแล้วก็ใช้อุเบกขา

รู้ไหมว่าพระพุทธเจ้าให้อุเบกขาไว้ เพื่อกันพวกเราบ้า..! ไม่อย่างนั้นก็จะมีแต่เมตตา กรุณา จนไม่บันยะบันยัง พอช่วยเหลือเขาไม่ได้ ตัวเองก็เครียดแทน แล้วก็บ้า ฉะนั้น..ของเราขาดอุเบกขา ใช้พรหมวิหารไม่ครบ รีบเบรกซะ เบรกทั้งสองขาเลย