[เถรี]

อย่างเช่นในวันนี้ ได้นำเอาแหวนพิรอดหัวพระปิดตา ของพ่อปู่หมอน้อย จังหวัดอ่างทอง ซึ่งกระผม/อาตมภาพถือว่าเป็นสุดยอดของแหวนพิรอดอันดับหนึ่งในประเทศไทย ทั้ง ๆ ที่แหวนพิรอดที่เป็น ๑ ใน ๙ เครื่องรางสะท้านแผ่นดินนั้น เป็นแหวนพิรอดหลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว ซึ่งก็คือชื่อในตำนานที่ว่า "แหวนอักขระวัดหนองบัว" นั่นเอง

ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือนำเอาผ้าซึ่งห่อศพที่ตายวันเสาร์ เผาวันอังคาร เมื่อชักบังสุกุลมาแล้ว ก็นำมาตัดเป็นเส้นยาว ๆ ลงอักขระแล้วถักขึ้นมาเป็นแหวน เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อถักเสร็จแล้วก็โยนเข้ากองไฟเผาดูก่อน ถ้าไม่ไหม้แล้วค่อยนำออกมา เพื่อที่จะลงรักบ้าง เพื่อที่จะพันด้ายสาวพรหมจารีเพิ่มขึ้นบ้าง

ถ้าอย่างของพ่อปู่หมอน้อยนั้น ท่านปั้นรูปพระปิดตาไว้ที่หัวแหวนด้วย แล้วการมอบแหวนให้แก่ผู้ที่มาขอ ท่านให้ผู้ที่มาขอยืนอยู่บนฝั่ง ตัวของพ่อปู่หมอน้อยนั้นลอยเรืออยู่กลางน้ำ ตามประสาของฆราวาสร้อนวิชา โยนแหวนพิรอดไป ก็จะเข้าสวมนิ้วมือของผู้มาขอรับเอง

ที่สำคัญที่สุดก็คือพระปิดตาที่หัวแหวน เนื่องเพราะว่ามีบรรดาเซียนทั้งหลาย ซึ่งไม่ค่อยจะมีจรรยาบรรณ นำไปเลื่อยเอาพระปิดตาออกมา แล้วก็ขัดลบด้วยผ้า เพื่อที่จะไม่ให้เกิดรอยให้คนสังเกตเห็น เมื่อขัดลบเหลี่ยมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็นำออกจำหน่ายเป็นพระปิดตา หลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์ บางองค์จำหน่ายในราคาถึง ๘ ล้านบาท ๑๐ ล้านบาท..! ไม่ทราบเหมือนกันว่าพ่อปู่หมอน้อยไปศึกษาวิชาทำพระปิดตา มาจากสำนักเดียวกับหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์หรือเปล่า ?

ถ้าท่านทั้งหลายที่เล่นพระปิดตาสายนี้จะสังเกตว่า พระปิดตาหลวงปู่จีน วัดท่าลาดเหนือก็ดี พระปิดตาหลวงปู่แก้ว วัดเครือวัลย์ก็ดี พระปิดตา พ่อปู่หมอน้อย จังหวัดอ่างทองก็ตาม เนื้อหาคล้ายคลึงกันหมด แสดงว่าต้องเป็นตำราเดียวกัน

อีกส่วนหนึ่งมีท่านที่สอบถามว่า "ทำไมหลวงพ่อเล็กถึงได้ชอบเครื่องรางของขลัง ?" กระผม/อาตมภาพให้คำตอบไปง่าย ๆ ว่า "เครื่องรางนั้นทำยากกว่าพระเครื่อง ถ้าไม่ใช่การลบผงวิเศษ ๕ ชนิดเพื่อสร้างพระเครื่องแล้ว เครื่องรางทั้งหมดทำยากกว่าพระเครื่องเกือบทั้งนั้น" โดยเฉพาะในการเสก ท่านทั้งหลายอาจจะเคยได้ยินกระผม/อาตมภาพบ่นมาหลายต่อหลายครั้งแล้วว่า กว่าจะเสกของให้มีอานุภาพเหมือนกับพระ ก็ต้องใช้เวลาที่นานมาก เป็นต้น