[เถรี]

ส่วนที่อร่อยยิ่งอีกอย่างหนึ่งที่ "บิ๊กก๊อต" สรรหามาให้ ก็คือส้มฟาน หรือว่าแหนมเก้ง จัดการปิ้งสุกมาแล้ว อร่อยจนลืมกลืนหรือเปล่าก็ไม่ทราบ ปกติแล้วกระผม/อาตมภาพฉันอะไรก็แค่ชิ้นเดียว หรือว่าคำเดียว แต่ว่าเล่นฉันส้มฟานไปเสีย ๓ ชิ้น เพียงแต่ว่าปิ้งฟานนั้น ด้วยความที่เป็นคนแก่ ฟันฟางไม่ค่อยจะดี ประกอบกับเขาไม่ค่อยจะได้ปิ้งมา แต่หากเผามามากกว่า จึงฉันไปแค่ ๒ ชิ้นเท่านั้น

ส่วนอื่นอย่างคั่วไข่ หรือที่บ้านเราเรียกว่าไข่เจียวก็ดี ตำพริกปลาร้า ตลอดจนกระทั่งต้มยำซี่โครงหมู ก็ฉันไปอย่างละเล็กละน้อย เสร็จแล้วตั้งใจจะไปส่งงาน ปรากฏว่าต่อให้ใช้ WIFI ของทางด้านอาโกรคาเฟ่นี้ก็ตาม ก็ส่งได้บ้างไม่ได้บ้าง ส่งรูปไปแล้ว ส่งข้อความตาม ปรากฏว่าข้อความขึ้นก่อนบ้าง

ในระหว่างที่มานั่งรออยู่ในรถยนต์นั้น ก็มองเห็นต้นมะนาวฝรั่งที่เรียกว่าเลมอน ที่เขาปลูกเอาไว้เป็นแถวเป็นแนว แต่ว่าอยู่บนเนินสูง เมื่อเห็นก็เดินเข้าไปเพื่อที่จะถ่ายรูป ด้วยความที่กระผม/อาตมภาพไม่ได้คิดอะไร ก็เดินดุ่ย ๆ ขึ้นไปถ่ายรูปเลย ปรากฏว่ามีผู้ตาดีมองเห็น แล้วก็ถามว่า "หลวงพ่อเดินขึ้นไปได้อย่างไร ?" ก็ได้แต่ตอบว่า "เดินขึ้นไปอย่างที่เห็นนั่นแหละ"

เมื่อย้อนกลับมาทางเดิม พ้นจากเขตตัวเมืองมาได้เล็กน้อยเท่านั้น อินเตอร์เน็ตก็ใช้ได้ดีเหมือนเดิม พวกเราก็แวะเข้าไปที่ไร่กาแฟบอละเวน ซึ่งเป็นไร่กาแฟที่ใหญ่มาก ได้ยินว่าก่อนหน้านี้เป็นของนางเหลื่องนั่นเอง

นางเหลื่อง ลิดดัง ก็คือเจ้าของร้านค้ายี่ห้อดาวเรือง นางเหลื่องเป็นชาวญวน แรก ๆ ก็ทำมาหากินกับสามีด้วยการหาบ "ข้าวปุ้น" ขาย ข้าวปุ้นนี้ก็คือขนมจีนบ้านเรา เก็บเล็กผสมน้อยได้ก็จับจองที่ทาง ในประเทศลาวนี้ เนื่องจากว่ามีคนน้อย ที่ดินมาก ใครจะจับจองที่ดินเท่าไรก็ได้ แต่ว่าต้องมีการทำกิจการอย่างใดอย่างหนึ่งให้เป็นประโยชน์จริง ๆ ถ้าครบ ๕ ปีไปแล้ว ทางการก็จะออกโฉนดให้